Эколаг 12 гадзін вызваляла птушку з пасткі ў мінскім метро. Чаму так доўга?

21 красавіка каля 13:00 Зоя Кенько, валанцёрка грамадскага аб'яднання "Эгіда", выходзіць з метро “Кастрычніцкая” ў бок універсама “Цэнтральны”. Дзяўчыну спыняе хлопанне крылаў. Зоя азіраецца, але птушак побач не бачна. Гук не знікае, і дзяўчына пачынае шукаць яго крыніцу.

“Навошта табе гэты голуб? Няхай ён там памірае”

"Я зразумела, што гук ідзе з ліфтавай нішы. Апынулася, што ліфт не прылягае шчыльна да сцяны, там ёсць свабодная прастора, — распавядае Еўрарадыё Зоя. — Я правяла ля ліфта пэўны час, каб упэўніцца, што не памыляюся. Сапраўды, менавіта адтуль даносілася хлопанне крылаў голуба, які не мог выбрацца на волю".

Сітуацыя разгортваецца ў лепшых традыцыях беларускай рэчаіснасці. Валанцёрка спускаецца ў метро і распавядае жанчыне ў будцы, што птушка патрапіла ў бяду. Жанчына спачувае і тэлефануе дзяжурнай па станцыі. Тая кажа, каб Зоя сыходзіла, бо нейкай там птушкай ніхто займацца не будзе.

Пасля працяглых угавораў дзяжурная па станцыі адпраўляе да ліфта "брыгаду"… з дзвюх прыбіральшчыц. 

"Яны ў нецэнзурных выразах пытаюцца, навошта мне патрэбны гэты голуб. Маўляў, няхай ён там памірае, яны даставаць яго не будуць", — працягвае Зоя.

Сямён Левы, ГА “Ахова птушак Бацькаўшчыны”:

Кожны горад багаты на безліч пастак для птушак. Напрыклад, белыя пліскі залятаюць у шкляныя парнікі, адкрытыя для праветрывання. У вентыляцыйныя сістэмы і шахты шматпавярховікаў часта трапляюць шызыя галубы і галкі. Вылецець з вузкай шахты птушцы цяжка, бо яна не можа там махаць крыламі. З такіх шахтаў іх вельмі складана дастаць. 

Небяспекай для гарадскіх птушак з’яўляюцца і новыя шкляныя будынкі. У адлюстраваннях яны бачаць дрэвы, кусты. А ў выпадку небяспекі імкнуцца хутка схавацца ад пагрозы, і ляцяць проста на празрыстыя фасады. Адбываецца сутыкненне, птушка гіне ці атрымлівае траўмы.

Па словах Сямёна, пакуль на ўсю Беларусь ёсць адзін(!) прыватны цэнтр у Дзяржынскім раёне, які дапамагае параненым птушкам і жывёлам. У Мінску ўсяго тры “звярыныя” лекары могуць дапамагчы дзікім птушкам. І ратавальнікі з МНС — яны вызваляюць птушак і жывёл з пастак, калі маюць вольны ад выклікаў час.

“Ён успрымаў мяне, як чалавека, якому хочацца паскандаліць”

Упартая ахоўніца птушак не адступаецца і выклікае ліфцёраў.

"Прыйшлі два маладыя хлопцы. Адзін з якіх прасякся праблемай, за што я яму вельмі ўдзячная. Ён схадзіў да пуцейшчыкаў, знайшоў драбіны, залез і сказаў, што так, там ёсць жывая птушка і некалькі трупаў. То бок, птушкі туды траплялі, паміралі, іх ніхто не чуў. Ніхто і не падумаў зрабіць абарончай канструкцыі, каб яны туды не заляталі".

Высвятляецца, што ліфцёры не маюць права даставаць птушку з ліфта. Мэтанакіраваная Зоя выходзіць на начальніка па тэхабслугоўванні мінскага метрапалітэна Аляксандра Карніцкага. Што праўда, хутка і па-сяброўску вырашыць праблему не асабліва атрымліваецца.

"Ён сказаў, што я проста хачу стварыць прэцэдэнт. Яго не непакоіла, што там знаходзіцца жывы голуб, і што дагэтуль там гінулі птушкі. Ён успрымаў мяне, як чалавека, якому хочацца паскандаліць, — працягвае валанцёрка. — Ён лічыў, што словы ліфцёра пра трупы і жывую птушку — не доказы. Але прыстрашыў, што калі я пачну здымаць ці нешта запісваць, звярнуся да журналістаў, на мяне выклічуць міліцыю, бо метро — стратэгічны аб'ект і гэтага рабіць нельга".

“Спыняць ліфт нельга, бо набягуць злыя людзі з тэлефонамі”

У выніку перамовы, якія цягнуцца не адну гадзіну і часам вядуцца на павышаных тонах, даюць плён. Паміж Карніцкім і Зояй прынятая дамова, што птушку прыедуць вызваляць, як толькі закрыецца метро. У 00:40! На хвілінку, гісторыя пачынаецца ў раёне абеду.

"Каб ускрыць ліфт, не трэба спыняць метро. Дастаткова проста спыніць сам ліфт на гадзіну. Але Карніцкі кажа, што гэтага рабіць нельга, і што набягуць злыя людзі з тэлефонамі, пачнуць гэта ўсё здымаць, што таксама забаронена. Ён сам прыязджаў са мной размаўляць, бо я пакінула запіс у кнізе скаргаў з тэкстам: "Прашу вызваліць жывую птушку і ліквідаваць праём, праз які птушкі туды трапляюць", — распавядае Зоя.

У 00.40 пачынаюцца працы па выратаванні птушкі. Канструкцыю разбіраюць, голуба дастаюць і выпускаюць на волю. Ён злятае. Агледзець птушку дзяўчыне не далі, як і паглядзець на трупы памерлых. 

"Тэрыторыю, дзе праводзілася "выратаванне", агарадзілі. Сказалі, што мне за яе заходзіць нельга, фатаграфаваць нельга. Карніцкі, які сам удзельнічаў у аперацыі па вызваленні, сказаў, што там няма трупаў. І папракнуў, што я вырашаю праблемы птушак чужымі рукамі. Але сваімі рукамі мне гэта рабіць не дазволілі. Але я яму ўсё адно ўдзячная",  — рэзюмуе Зоя Кенько.

“Калі б мне было ўсё адно, я б увогуле туды не паехаў”

У прэс-службе Мінскага метрапалітэна Еўрарадыё пацвердзілі: інцыдэнт з птушкай на станцыі “Кастрычніцкая” сапраўды быў. Нас звязалі з Аляксандрам Карніцкім. Спецыяліст кажа, што кіраваўся ўнутранымі інструкцыямі, якія забараняюць падчас працы метро выконваць рамонтныя ці будаўнічыя работы:

“Я знайшоў у інтэрнэце вет-аптэку, дзе працуе арнітолаг. Зоя паразмаўляла з майго мабільнага з арнітолагам — яе запэўнілі, што голуб можа без вады і ежы пражыць больш за двое сутак. Было прынятае рашэнне вызваліць птушку ў 00.40, каб не ствараць перашкоды пасажырапатоку.

Трупаў у нішы не было — гэта няпраўда. Калі Зоя мае здымак, няхай пакажа і пацвердзіць свае словы. Калі б мне было ўсё адно, я б увогуле туды не паехаў у свой выхадны дзень. Таму гэта яе суб’ектыўнае меркаванне. 

У метрапалітэна іншы падыход да працы. Мы прынялі меры: устанавілі экран на дзірцы, якая, згодна з праектам, аддзяляла гэты аб’ект безбар’ернага асяроддзя, ад сцяны. Ліфт такой канструкцыі адзін на ўвесь Мінск”.

Еўрарадыё агледзела ліфт — сапраўды, пастка, у якую траплялі птушкі, закрытая алюмініевым лістом.

Гісторыя скончылася добра.