Хлопчык з аўтызмам паедзе на футбол у Брэст на “Peugeotˮ, як у фільме "Таксі 4"

У 10-гадовага Іллі Якаўлева аўтызм. Ён любіць футбол і фільм Люка Бессона "Таксі". Беларускія футбалісты зрабілі яму падарунак: у Брэст на таварыскі матч зборных Беларусі і Венгрыі з Мінска Ілля паедзе на “Peugeot”, як у фільме “Таксі”.

Ілля стане першым удзельнікам пілотнага праекта “Спорт-інклюзія з Клубам плавання Аляксандры Герасімені”.

Кіроўца “Peugeot” Ігар працуе таксістам у Ваўкавыску. Ён спецыяльна купіў такую ​​машыну, як у фільме “Таксі”. Арганізатары знайшлі Ігара па фотаздымках таксоўкі ў інтэрнэце і прапанавалі паўдзельнічаць у акцыі. Ён не змог адмовіцца:

"Не, ніякіх грошай не прасіў. Я раблю гэта бясплатна. Мне даводзілася вазіць дзяцей з аўтызмам, складана глядзець на іх абыякава. З'явілася магчымасць дапамагчы хаця б такім чынам — чаму б і не?".

Ігар кажа, што быў вельмі ўражаны паездкай у Мінск і знаёмствам з Іллёй. Ён ніколі яшчэ не бачыў такога дзіцячага захаплення. Хлопчык з цікаўнасцю хадзіў вакол машыны, адкрываў багажнік, заглядаў у вокны. Ігар не вытрымаў і пракаціў яго па горадзе — за дзень аб'ехалі палову Мінска. Цяпер Ілля з нецярпеннем чакае паездкі ў Брэст. Там ён вынесе на поле мяч разам з чэмпіёнкай па плаванні Аляксандрай Герасіменяй.

Раней дзеці з аўтызмам сядзелі па дамах, цяпер яны пачынаюць вучыцца ў інклюзіўных класах звычайных школ, выходзяць на сцэну і спрабуюць сябе ў спорце

Ужо шэсць гадоў мама Іллі Таццяна Якаўлева ўзначальвае Міжнародную дабрачынную арганізацыю "Дзеці. Аўтызм. Бацькі" і разам з іншымі бацькамі дапамагае дзецям з аўтызмам развіваць свае здольнасці, уключаючы дзяцей у розныя грамадскі мерапрыемствы і праекты.

Грамадскай дзейнасцю Таццяна занялася пасля таго, як даведалася пра дыягназ сына. Калі яму было тры гады, паверыць, што ў Іллі ёсць нейкія праблемы, было складана: многія дзеці могуць саромецца тых, хто навокал, баяцца размаўляць, капрызіць. Чым больш новага Таццяна даведвалася пра дыягназ, тым больш пытанняў у яе ўзнікала: дзе вучыцца, як дапамагчы ўліцца ў грамадства і прывіць, напрыклад, любоў да мастацтва?

Знайсці адказы было няпроста. Узяўшы рашэнне праблемы ў свае рукі, Таццяна разам з іншымі аднадумцамі дамаглася, каб у Беларусі з'явіліся інклюзіўныя класы, дзе могуць вучыцца дзеці з аўтызмам. Мамы і таты заявілі на ўсю краіну: дыягназ — зусім не падстава закрывацца па дамах.

Пазней адкрылі сямейны інклюзіў-тэатр "I", дзе з дзецьмі на дабрачыннай аснове працуюць прафесійныя тэатралы, харэограф і мастакі. Цяпер асноўная мэта арганізацыі, як мінімум, на бліжэйшыя пяць гадоў — гэта спорт-інклюзія, заняткі спортам і рэабілітацыя.

"У верасні 2018 года сумесна з Клубам плавання Аляксандры Герасімені і ўніверсітэтам фізкультуры мы запускаем праект, — распавядае Таццяна. — За год супрацоўніцтва прайшоў адбор спецыялістаў, было праведзена некалькі семінараў, дзе мы тлумачылі, што такое інклюзія і чаму яна важная ў спартыўным асяроддзі. Каб звярнуць увагу грамадскасці і спецыялістаў, якім ужо ў будучыні давядзецца працаваць з рознымі дзецьмі ў агульных дзіцячых калектывах, мы запусцілі прыгожую інфармацыйна-дабрачынную акцыю "Беларускія спартсмены ЗА Спорт-інклюзію!", фатаграфуючы спартсменаў у незвычайным для іх асяроддзі.

Напрыклад, брутальны хакеіст Аляксей Калюжны раптам апынаецца ў зале, дзе трэніруюцца гімнасткі, а Аляксандра Герасіменя — на бегавой дарожцы. Выкарыстоўваючы абсурдныя мастацкія сітуацыі, мы хацелі правесці паралель — паказаць, што дзеці з аўтызмам, як і вядомыя спартсмены на фотаздымках, сёння ў вельмі няёмкай сітуацыі для ўсіх, бо ў людзей з аўтызмам ёсць свае таленты, і мы, дарослыя, павінны дапамагчы іх рэалізаваць ".

Як футбалісты зрабілі з хлопчыка супер-героя, выканалі яго мару і падтрымалі "Спорт-інклюзію"

Некалькі разоў у двары Ілля спрабаваў пагуляць з іншымі хлопцамі ў футбол. Часцей за ўсё гэта выклікала непаразуменне ў аднагодкаў, яны проста не ведалі, як сябе паводзіць. Як, напрыклад, рэагаваць, калі хлопчык у разгар гульні раптам бярэ мяч у рукі. Удзельнічаючы ў фотапраекце і даведаўшыся пра "Спорт-інклюзію”, дзецьмі з аўтызмам зацікавіліся прафесійныя футбалісты. Яны таксама захацелі дапамагчы!

"Да нас звярнуліся з Беларускай федэрацыі футбола і спыталі, чаму так атрымліваецца, што дзеці з аўтызмам да гэтага часу не ходзяць да іх на трэніроўкі, — успамінае Таццяна. — Я паспрабавала растлумачыць, што новыя ініцыятывы хутка не рэалізуюцца, што праекту "Спорт-інклюзія" трэба стаць на ногі і крыху пазней мы гатовыя працягнуць праект з любым відам спорту, уключаючы футбол. Беларускі футбол не захацеў адкладаць на потым, вырашыў нас падтрымаць зараз.

Федэрацыя прапанавала правесці дабрачынную акцыю і зрабіць падарунак дзіцяці з аўтызмам: ён сам зможа вынесці мяч на футбольнае поле перад пачаткам таварыскага матчу. Калі яны даведаліся, што Ілля з дзяцінства любіць фільм "Таксі 4", ідэю развілі. Памятаеце серыю, калі два сябра, таксіст і паліцэйскі, дапамагаюць зорцы спорту не спазніцца на дабрачынны матч і заязджаюць проста на футбольнае поле? Паступіла прапанова інсцэнаваць свята, каб Ілля пражыў сваю мару, як у кіно. З сынам на матч паедзе Аляксандра Герасіменя, яго апякун і настаўніца, першаадкрывальніца ў спорце інклюзіўных тэхналогій у працы з дзецьмі. На полі яны выйдуць разам. Акцыя з мячом, як мы ўсе разумеем, — не толькі прыемны сюрпрыз для Іллі, але і перадача эстафеты праекта "Спорт-інклюзія" футбалістам ".

Аляксандра Герасіменя — беларуская плыўчыха, двухразовая віцэ-чэмпіёнка Алімпійскіх гульняў 2012 года, бронзавая прызёрка Алімпійскіх гульняў 2016 года, уладальніца залатых узнагарод Чэмпіянатаў свету і Еўропы як на "доўгай вадзе", так і на "кароткай". Выступае ў плаванні вольным стылем, на спіне, батэрфляем. Заслужаны майстар спорту Рэспублікі Беларусь.

"... самы вялікі страх у грамадстве ўзнікае ад няведання і неразумення таго, як сябе паводзіць"

"Першы раз, калі я сутыкнулася з дзіцём з аўтызмам, мне было трошкі страшна, — прызнаецца Аляксандра Герасіменя. — Мабыць, ад таго, што я не ведала, як наладзіць з ім кантакт, што зрабіць для таго, каб проста не нашкодзіць. З часам я зразумела: самы вялікі страх у грамадстве ўзнікае ад няведання і неразумення таго, як сябе паводзіць. На самой справе, дзеці з аўтызмам цалкам звычайныя. Яны не заўсёды здольныя растлумачыць пачуцці словамі, але могуць перадаць іх эмоцыямі ".

Аляксандра ўжо даўно падтрымлівае "Спорт-інклюзію", а яшчэ ёй падабаецца ўдзельнічаць у праектах, якія дапамагаюць дзецям атрымліваць тое, пра што яны мараць:

"Выдатна, што на дзяцей з аўтызмам сталі звяртаць увагу і іншыя спартсмены. Бо наша мэта — не толькі дапамагчы дзецям сацыялізавацца, але і даць ім магчымасць паспрабаваць сябе ў розных відах спорту. Не выключаю, што аднойчы хтосьці з іх таксама атрымае свой медаль ".

Даведацца больш аб праекце і дапамагчы яму можна па спасылцы sport-inclusion.by