Беларуска прабегла ў ЗША марафон на двух пратэзах (фота, відэа)

Ураджэнка Беларусі Таццяна Хвіцько-Трымборн прабегла ў ЗША марафон на двух пратэзах. Калі яна бегла, яе сцёгны гарэлі — як у моцным пажары, які немагчыма патушыць. Так піша пра боль, які адчувала гэтая незвычайная спартсменка, Бенджамін Хохман, калумніст амерыканскай газеты St. Lois Post-Dispatch.

"Адчуванне сапраўды было падобна менавіта на агонь, — тлумачыць Таня Хвіцько-Трымборн. — Не ў верхняй частцы цела, а толькі ў ніжняй, у сцёгнах, таму што давялося працаваць імі нашмат мацней".

Яна не памятае, як на фінішы дыктар, радуючыся, абвясціў аб яе дасягненні. Ці як вакол стоўпіліся людзі, калі яна нарэшце плюхнулася ў вазок.

"Хацелася б памятаць больш. Памятаю, што пачала плакаць, — кажа Таня. — Гэта было пачуццё накшталт "О Божа, я ўсё-ткі зрабіла гэта, і ўся мая цяжкая праца акупілася". І яшчэ — "Мае сцёгны гараць".

Таня стала першай жанчынай з двайной двухбаковай прыроджанай ампутацыяй канечнасцяў, якая прабегла марафон GO! ў Сэнт-Луісе.

З-за чарнобыльскай радыяцыі яна нарадзілася ў Беларусі без ног і толькі з чатырма пальцамі на абедзвюх руках. Сёння замест ног у дзяўчыны — дзве прыёмныя гільзы з вугляроднага валакна, адзін каленны сустаў з тытану і ступні з вугляродных пласцін.

У 2017-м Таня выбыла з марафона, прабегшы 19 міль. У 2018-м яна завяршыла яго з часам, які ўзрушвае: 4 гадзіны 30 хвілін і 36 секунд. Першы марафон у яе жыцці.

"Таніна дасягненне паказвае, што кожны можа справіцца са сваімі выклікамі, нават калі ніхто не верыць. Гэта круты прыклад для натхнення", — кажа Мона Лангенберг, прэзідэнт марафону GO! ў Сэнт-Луісе.

Хочаце паразмаўляць аб крутасці? Таня — крутая. Яна вясёлая, энергічная, і ў той жа час дзелавітая, не баіцца цяжкасцяў, будзь гэта сцяна для скалалазання або атрыманне ступені магістра на сваёй другой мове.

У гэтай 27-гадовай спартсменкі больш за 19 тысяч падпісчыкаў у Instagram, дзе яна публікуе фатаграфіі, на якіх займаецца бегам ці працуе з вагой або красуецца ў сваёй вясельнай сукенцы ў Ленексе, штат Канзас.

Яна жартуе і ўпарта трэніруецца. З'яўляецца трэнерам-добраахвотнікам у арганізацыі "Дзяўчаты ў бягах" і ўдзельнічае ў спаборніцтвах па кросфіту ў складзе каманды пад назвай "Патрабуецца зборка".

"Таня — гэта Таня. Яна па-іншаму і не можа, — каментуе яе муж, Джон Трымборн. — Яна — проста неверагодны чалавек, і не перастае здзіўляць мяне дабрынёй і мэтамі, якія перад сабой ставіць".

Чарнобыль паўплываў на цэлае пакаленне, змяніў грамадства

Пры нараджэнні Таццяну аддалі ў Беларусі ў прытулак. Спачатку яна выхоўвалася там, затым у школе-інтэрнаце, разам з іншымі дзецьмі з фізічнымі асаблівасцямі.

Яе пратэзы былі ў тыя гады зробленыя з дрэва. Яна мела патрэбу ў дапамозе. У клопаце. У анёле.

А атрымала нават нешта лепшае.

Ларэн Шлэпер — кіраўнік праекта "Аднаўленне" — кожнае лета арганізоўвала паездкі Тані і іншых дзяцей у Злучаныя Штаты. Хлопцы атрымлівалі тут перадавое медыцынскае абслугоўванне, правільна харчаваліся і жылі ў прыёмных сем'ях. Яны чыталі Біблію і казалі пра свае мары.

"Дзякуючы Ларэн, маё жыццё змянілася, — кажа Таня. — Яна падарыла мне пачатак новага шляху. Я б хацела тварыць такія ж вялікія справы, як яна".

Таня пераехала ў раён Канзас-сіці ў 2008 годзе, хадзіла ў каледж, стаўшы ў выніку прафесіяналам у галіне піяру. А акрамя таго, была заўсёднікам трэнажорнай залы "Фітнес на ўсё жыццё".

"Я ўбачыў яе на тым канцы залы, — успамінае Джон. — І падумаў: "Гэй, ды там прыгожанькая юная лэдзі робіць прысяданні". Паглядзеў крадком — не хацеў здавацца назолай. Зрабіў падыход і зноў азірнуўся. "У яе нешта з ладыжкамі — думаю, пратэз. І, чорт вазьмі, прысяданні? Уражвае". Зрабіў яшчэ падыход, зноў кінуў погляд: "Стоп, ды ў яе ж два пратэзы!"

Джон стараўся і ў наступныя тыдні не падаваць і выгляду, што яна яму спадабалася. Аднойчы яны адначасова падышлі да стойкі для прысяданняў. А да гэтага ні разу не перасякаліся. Яна паглядзела на яго і абыякава сказала: "Толькі паспрабуй зачапіць гэта — атрымаеш!"

"У мяне было шмат промахаў, таму я стараўся не быць назойлівым, — кажа Джон. — Калі выходзіў, прадставіўся і сказаў:" А як цябе клічуць?". І Таня адказала: "Я — дрэнная дзяўчынка".

Якая дзёрзкая! Джону гэта спадабалася. Яны сталі сустракацца. І ў 2017 годзе пажаніліся.

Іх першыя сустрэчы таксама захапілі і Таню: яна ўпэўнены ў сабе чалавек, але прызнае, што часам перайграе, каб пазбегнуць нязручных момантаў. Або, як апісвае Джон: "Хоча, каб звярталі ўвагу на яе саму, а не на фізічныя асаблівасці".

Першы раз Сэнт-Луіс паўстаў у жыцці Тані з-за праекта "Аднаўленне" — дзяўчынкай яна атрымала тут у бальніцы Шрайнерс новую пару пратэзаў. А затым вярнулася сюды ў 2017-м.

Яна бегала ўжо і пяць, і дзесяць кіламетраў, і нават паўмарафон, але Тані хацелася, па яе словах, увайсці ў той невялікі адсотак бегуноў, якія завуцца марафонцамі. І паглядзець, ці зможа яе арганізм вытрымаць 26,2 мілі на двух пратэзах.

Спартсменка абрала марафон у Сэнт-Луісе збольшага таму, што чула: тут менш пагоркаў, чым у Канзас-сіці. Аднак пасля 19 міль цела адмовіла. Таня адчула гіпертэрмію — калі занадта горача і не хапае вільгаці, — і страціла прытомнасць.

"Яна моцная. Я ведаў, што з ёй усё будзе ў парадку, — кажа Джон. — Адмовілася ад кропельніцы і спрачалася з намі і лекарамі. Але пры гэтым была падаўленая. І ўсё ж я ведаў, што яна псіхалагічна вельмі моцная і пойдзе на гэта зноў".

У наступныя дванаццаць месяцаў Таня наўмысна выводзіла сябе з зоны камфорту. Змяніла дыету. Трэніравалася ў дождж. Працавала ў зале з трэнерам Джошам Вульфам, шматразовым удзельнікам спаборніцтваў "Жалезны чалавек".

І трэніравалася з мужам, які ехаў на веласіпедзе побач, а яна бегла, міля за міляй і зноў, і зноў, і зноў.

"Я была засмучаная, калі не змагла, але тая няўдача зрабіла мяне мацней, — тлумачыць Таня. — Я рэальна люблю перашкоды. І проста не магу спыніцца на паўдарозе. Калі б не зрабіла, гэта тачыла б мяне да канца жыцця. У жыцці бо таксама заўсёды то ўверх, то ўніз — але трэба працягваць. Гэта як з пагоркамі. Я іх ненавідзела, але навучылася любіць, бо пасля кожнага ўздыму ідзе жыватворны спуск. Так і ў жыцці... "

"У гэтым годзе я бегла не па тэмпе, а па сэрцы. У асноўным я слухала сваё сэрца", — дадае яна. — Трэба ўдакладніць — я маю на ўвазе рытм біцця сэрца. Калі ён быў занадта высокі, я зніжала хуткасць".

І што адбылося, калі яна дасягнула фінішу?

Фініш адразу ператварыўся ў старт.

Цяпер Таня хоча заняцца трыятлонам. На самай справе, яна нядрэнна плавае, і да пэўнага моманту ў будучыні яны што-небудзь прыдумаюць наконт ровара.

Яна хоча дзяліцца сваёй гісторыяй на мерапрыемствах і сустрэчах. І па-сапраўднаму хоча быць прыкладам для сваёй прыёмнай дачкі Эдзі.

"Лепшая парада, які магу даць, — гэта не спыняцца, — кажа Таня. — У нас ва ўсіх ёсць праблемы, мы ўсе з чымсьці змагаемся. Гэта не абавязкова павінен быць бег. Рабіце нешта, што можа натхніць іншых. Мы ўсе можам натхняць адзін аднаго".

Пераклад з англійскай на рускую: belmir.by — на беларускую — Еўрарадыё.