Trubetskoy: Сэкс пайшоў на рок-н-рол, таму падчас запісу альбома было ўстрыманне
23 красавіка гурт Trubetskoy выпусціў дэбютны альбом “Magister Bibendi”. Хто такі Магістар Бібэндзі, чым ён займаецца, якім чынам з’явіўся ў дэбютным альбоме каманды, якая год таму аддзялілася ад Сяргея Міхалка і выправілася ў самастойнае плаванне? Павел Булатнікаў і Яўген Калмыкоў даюць адказы на гэтыя пытанні, а заадно расказваюць пра сваю публіку і музычныя густы ўласных дзяцей.
… мы вырашылі працягнуць гэтыя слаўныя рымскія традыцыі
Еўрарадыё: Маніфест “Трубяцкога” сведчыць пра змену канцэпцыі гурта. А кліп цалкам гэта пацвярджае. Чаму менавіта Magister Bibendi, хорар, антыгероі і "маскі" ў духу Tiger Lillies? І які сэнс у гэтым?
Павел Булатнікаў: Яшчэ калі мы думалі пра працяг кар’еры, “Magister Bibendi” усплыў як назва гурта. На руцэ ў мяне дастаткова даўно ёсць такая татуіроўка. Нам падавалася, што такая назва будзе лепш нам пасаваць і тлумачыць наш рух. Але ў сілу таго, што тады было вырашана выконваць яшчэ і стары “ляпісаўскі” рэпертуар, назву гэтую мы адмялі.
Яўген Калмыкоў: Адмялі, але для альбома яна падышла. Этымалогія гэтага словазлучэння сыходзіць каранямі ў Старажытны Рым. Пасля афіцыйнай часткі іх "карпаратываў" пачыналася неафіцыйная, і ролю тамады выконваў магістар бібендзі: ён разліваў, сачыў, хто колькі бухае, каго пара выводзіць. І вось мы вырашылі працягнуць гэтыя слаўныя рымскія традыцыі. Нешта ж ад Рыма трэба браць, апроч грамадзянскай супольнасці. Грамадзянская супольнасць не пракаціла — узялі магістра бібэндзі (смяецца).
Еўрарадыё: Вы раздзяляеце сябе і свайго новага героя?
Яўген Калмыкоў: Бібендзі ― гэта як паганскі бог. Гэта такі зборны вобраз Бахуса, Сатыра і іншых персанажаў, якія асацыяваліся ў розныя эпохі менавіта з культурнай п’янкай.
Еўрарадыё: І цяпер вы збіраецеся яе прапаведаваць іншым?
Яўген Калмыкоў: Так, я пачаў ужо ўчора (смяецца).
Нават Мышкевіч дзве песні напісаў!
Еўрарадыё: Якім чынам канцэпт Магістра Бібендзі аб’яднаў альбом?
Яўген Калмыкоў: Вельмі, дарэчы, цікавы працэс. Вось сапраўды, як карабель назавеш, так ён і паплыве. Калі я ўпершыню слухаў альбом, то думаў пра гэта ж: у палове песень у нас фігуруе Сатана ці які-небудзь чорт. І ўвогуле, калі пад вуглом Магістра Бібендзі слухаць матэрыял, то ўсё вельмі канцэптуальна атрымліваецца. Але гэта, шчыра кажучы, выйшла не спецыяльна.
Павел Булатнікаў: Вельмі прыемна, што атрымаўся такі прадукт калектыўнай творчасці, бо мы сябе заўсёды пазіцыянуем калектывам, дзе ствараюць усе музыканты. Да таго ж, атрымаўся інтэрнацыянальны альбом, бо ў ім бралі ўдзел людзі з Балгарыі, Літвы, Нарвегіі, Расіі, Беларусі і Украіны.
Еўрарадыё: І што рабілі балгары і ўкраінцы ― гралі на нейкіх незвычайных інструментах ці падпявалі вам?
Павел Булатнікаў: Не. Украінцы зрабілі пераклад на ўкраінскую мову песні "Зірниця". Літоўцы нам падарылі песню, прычым, на беларускай мове ― "Купала". Нарвежац запісваў альбом у Літве. А балгары таксама пісалі тэксты.
Яўген Калмыкоў: Так атрымалася, што тыя, хто быў неабыякавым і сачыў яшчэ за кар’ерай “Ляпісаў” і адсочваў “постляпісаўскую” гісторыю, звярнуліся з прапановай дапамогі. Не было такога, каб мы кідалі “кліч” і нешта шукалі. Наадварот, была вялікая колькасць паэтаў, сярод якіх сустракаліся і сябры, якім мы адмаўлялі. Саша Пацёмкін з ТТ-34 падключаўся да працэсу. То бок, многія казалі: “Хлопцы, ёсць цудоўныя вершы, і нам падаецца, што вам яны пасуюць”. І такіх прапаноў было значна больш, чым нам было патрэбна для альбома.
Еўрарадыё: А самі вы не рызыкнулі брацца за напісанне тэксаў?
Яўген Калмыкоў: Не, чаму? Нават Мышкевіч дзве песні напісаў!
Еўрарадыё: Увогуле, як вам далося стварэнне ўласных песень? Чаму менавіта Снорэ Бергеруду вы даверылі запіс кружэлкі?
Павел Булатнікаў: Па-першае, мы іншай кандыдатуры ў якасці саўнд-прадзюсара і не разглядалі, бо папярэдні досвед працы са Снорэ нам падаўся паспяховым. Мы з ім, у прынцыпе, глядзім у адзін бок і разумеем, што мы хочам ад музыкі. Мне падаецца, што наш альбом Снорэ выруліў у правільны бок.
Увогуле, атрымалася цікавая гісторыя з гэтым альбомам. Калі пачыналі яго пісаць, мы не зусім разумелі, што за песні яго складуць, хаця адназначна ведалі, што сінгла, які выпускалі дагэтуль, на ім не будзе. Таму на дыск трапілі абсалютна новыя 12 трэкаў. Не скажу, што спачатку ўсё атрымлівалася добра, але ў сярэдзіне працэсу мы набралі добры тэмп і запісалі ўсё даволі хутка.
Увесь сэкс мы выкарысталі для рок-н-рола
Еўрарадыё: Рок-н-рол вы граеце, а як справы з сэксам і драгсам. Пакуль вы пісалі дыск, колькі было ў вас і таго і другога?
Яўген Калмыкоў: Паша, ты адказвай. Я ўжо пажылы чалавек, каб пра сэкс распавядаць… Жонка будзе слухаць (смяецца).
Павел Булатнікаў: Вы ж разумееце што мы сямейныя людзі…
Яўген Калмыкоў: Увесь сэкс мы выкарысталі для рок-н-рола. Усю энергію сублімавалі ў музыку. Наадварот, было суцэльнае ўстрыманне (смяецца)!
Павел Булатнікаў: Жэня, якім чынам мы характарызуем сваю музыку?
Яўген Калмыкоў: Хэві-дэнс-м’юзік! І “Магістар Бібендзі” у гэтым плане, мне падаецца, паказальная кампазіцыя.
… ёсць цудоўныя працэсы, і ўся надзея на моладзь
Еўрарадыё: Як паўплывала на гурт тое, што вы ў выніку пачалі стала жыць у Мінску, тут выступаць, тусіць і ствараць свае песні?
Павел Булатнікаў: Па вялікім рахунку, мы даўно жывем у Мінску, нават будучы ўдзельнікамі папярэдняга калектыву, мы, нягледзячы на гастролі, жылі тут. Таму я не думаю, што неяк моцна змяніўся наш лад жыцця. Але, магчыма, мы часцей сталі бываць на мясцовых канцэртах і бачыцца з сябрамі.
Еўрарадыё: У такім выпадку, што вас уразіла ў апошні час у музычным жыцці Мінска?
Яўген Калмыкоў: Мне падабаецца гэтая постхіпстарская дзвіжуха, якая цяпер адбываецца ў горадзе. Праўда, ёсць і кепская характэрная рыса Мінска ― некаторыя добрыя месцы адчыняюцца і адразу ж зачыняюцца. Напрыклад, “ДК”, выдатны альтэрнатыўны клуб, толькі расквітнеў, ужо зачынены. Ці студыя 67: толькі набрала абароты, Бо зрабіў цудоўны кіношны фестываль, як яна зачынілася… Вельмі падабаецца, як развіваецца вуліца Кастрычніцкая. То бок, ёсць цудоўныя працэсы, і ўся надзея на моладзь!
Калі пачынаеш нейкую справу, не разумна яе кідаць
Еўрарадыё: Што вы адчуваеце, Павел, прэзентуючы ў свае 40 з лішкам дэбютны альбом? Вы гатовыя да спаборніцтва з моладдзю?
Павел Булатнікаў: Я асабліва не адчуваю ўзросту, мне па-ранейшаму 25. І я гатовы спаборнічаць. Чаму не? Калі не быць гатовым, то, можа, і не варта гэтым займацца. Тады лепш ужо сядзець дома на канапе.
Еўрарадыё: А ці ўзнікалі цягам апошняга года ў вас думкі, што лепш бы вы сядзелі на канапе, а не займаліся музыкай?
Павел Булатнікаў: Пра сябе скажу, што не. Я не шкадую, не ведаю, як астатнія хлопцы, але мы разам, і думаю, што яны прытрымліваюцца той жа думкі.
Яўген Калмыкоў: Я б сказаў наадварот: калі ты пачынаеш нейкую справу, то ўжо не разумна яе кідаць.
Павел Булатнікаў: Да таго ж, удалыя канцэрты, як бы гэта высакамоўна не прагучала, акрыляюць. Яны акурат даюць сілу і ўпэўненасць у тым, што тое, што ты робіш, некаму патрэбнае. У нас цягам года было дастаткова канцэртаў, якія прыемна нас здзівілі колькасцю людзей. Прычым, я кажу не толькі пра Беларусь.
Яўген Калмыкоў: У Кіеве, напрыклад, быў “Oktoberfest”, дзе выступалі кавер-бэнды і гурт Trubetskoy, і было 7 тысяч чалавек! Ці ў Маскве ў клубе “Ёта спэйс” быў біток. Зразумела, такое акрыляе.
Еўрарадыё: Але былі, напэўна, канцэрты без бітка?
Павел Булатнікаў: І такое бывае, бо эканамічная сітуацыя ў нас і бліжэйшых суседзяў не самая радасная. І людзі думаюць пра тое, як выжываць, што паесці, а не пра канцэрты. Гэта агульная тэндэнцыя, якая закранула нават топавых артыстаў, не кажучы ўжо пра нас.
Цяжка адмовіцца ад песень “Ляпісаў”: чвэрць стагоддзя гэтым жылі
Еўрарадыё: Вы год праіснавалі самастойна. Хто цяпер ваша публіка, гэта па-ранейшаму фэны “Ляпісаў” ці новыя людзі?
Яўген Калмыкоў: Я думаю, што карцінка стане для нас больш зразумелай пасля выхаду альбома. Але, шчыра, калі гурт збіраўся, я лічыў, што нашай будзе публіка, якая была незадаволеная тым, куды пацягнула “Ляпіс Трубяцкі”, што вернуцца старыя фэны. Але адбылося цалкам іншае ― мы на канцэртах бачым 18-гадовых, якія прыйшлі трэсці галавой і скакаць у слэмах. Гэта і ёсць наша мэтавая аўдыторыя.
Еўрарадыё: Ці цяжка было адмовіцца ад спадчыны “Ляпісаў” ― таго, што на слыху, і што заўсёды ўспрымаецца "на ўра"?
Яўген Калмыкоў: Натуральна, цяжка: чвэрць стагоддзя гэтым жылі (смяецца).
Павел Булатнікаў: Але ўсё адно мы разумелі, што рана ці позна нам давядзецца рабіць нешта сваё і гэтыя песні не могуць быць галоўным складнікам нашага канцэртнага сэт-ліста. Мы стараемся рухацца наперад.
Еўрарадыё: Пасля таго, як вы адмовіліся ад песень “Ляпісаў”, ці кантактавалі вы з Сяргеем Міхалком?
Яўген Калмыкоў: Не. Відаць, за гэтыя доўгія гады мы аб’еліся стасункамі: і ён, і мы ў тым ліку.
Еўрарадыё: А апошні альбом Brutto “Родны край” вы слухалі?
Яўген Калмыкоў: Я слухаў. Выдатны альбом!
Еўрарадыё: Які перыяд у сваім жыцці вы лічыце самым складаным: ён ужо быў, на ваш погляд, ці яшчэ наперадзе?
Яўген Калмыкоў: Для нас сапраўды быў вельмі складаны гэты год. Але навошта гэтых складанасцяў баяцца? Можа, будзе Сусветная вайна (цьфу-цьфу-цьфу) праз паўгода, якія мы яшчэ складанасці адчуем? Можа, гэта ўсё кветачкі!.. Але год для нашага гурта быў складаны і цікавы.
Павел Булатнікаў: Так, год быў няпросты. Але няхай ён будзе самым складаным у жыцці.
Еўрарадыё: Увогуле, што атрымалася, а што не вельмі атрымалася зрабіць падчас вашага самастойнага гадавога плавання?
Яўген Калмыкоў: Заўсёды цікава, калі ты нешта прыдумляеш, а вынік зусім не падобны да тваёй першапачатковай ідэі. Вось мы сабе нешта прыдумалі. Мінуў год, у нас выходзіць альбом. Але гэта зусім не тое, што мы ўяўлялі сабе ў самым пачатку. Хоць вынікам мы задаволеныя: цяпер адпалі пытанні, хто мы, навошта, чаму, куды рухаемся. Наш новы альбом на іх адказвае.
Еўрарадыё: Якая песня на альбоме для вас найбольш дарагая?
Яўген Калмыкоў: Ну, гэта экзістэнцыяльнае пытанне… Наш сябра і маскоўскі піяр-менеджар Саша Бергер раптам напісаў верш. Гэта ўвогуле ўпершыню ў яго жыцці адбылося. Праз тыдзень ужо была запісаная цудоўная песня “Девятый вал”. Але мне асабіста дарагая песня “Магістар Бібендзі”, як ні дзіўна, яна падаецца лёгкай, нарадзілася апошняй і мне падаецца вянцом тварэння.
Павел Булатнікаў: Я б адну песню не выдзяляў. Для мяне яны ўсе па-свойму цікавыя і дарагія. Магчыма, некаторыя менш падабаюцца, але гэта ўжо іншая справа.
Чаму мы навучым дзяцей, калі на ўвесь свет заяўляем, што давайце лепш бухаць, чым ваяваць?!
Еўрарадыё: Вашы дзеці ўжо слухалі альбом “Трубяцкога”? Як ацанілі?
Яўген Калмыкоў: Так, мае дзеці слухалі альбом і ім ён спадабаўся. І кліп таксама спадабаўся.
Павел Булатнікаў: Мая дачка таксама, не ведаю, магчыма, з-за пачуцця такту, сказала, што ёй падабаецца. Хаця, магчыма, для нашых дзяцей гэта ўсё ж цяжкаватая музыка.
Еўрарадыё: Якую музыку яны слухаюць?
Павел Булатнікаў: Ну, што слухаюць дзяўчынкі-падлеткі ў такім узросце?
Еўрарадыё: Макса Каржа?
Павел Булатнікаў: Неее (смяецца). Замежную поп-музыку.
Яўген Калмыкоў: У мяне ж чацвёра дзяцей. Сынам падабаецца акурат Trubetskoy і цяжкая музыка. А дзяўчатам… Адна ў мяне ў Карэі вучыцца, яна слухае карэйскі джэй-поп. Таму “Магістар Бібендзі” будзе не ў яе стылі (смяецца).
Еўрарадыё: Вы ўвогуле ходзіце ў школу на бацькоўскія сходы? Дапамагаеце дзецям рабіць урокі? Па якіх прадметах?
Павел Булатнікаў: Ведаеце, у асноўным гэтым займаецца жонка. Хаця, некаторыя рэчы, якія тычацца гуманітарных прадметаў, дапамагаю рабіць. Магу дапамагчы па беларускай мове, чаго не скажаш пра матэматыку ці хімію.
Яўген Калмыкоў: Увогуле, мы кепскія бацькі ў гэтым плане і мала надаём увагі дзецям: ну, камандзіроўкі, зразумелая справа, стыль жыцця. І ўвогуле, чаму мы іх навучым, калі на ўвесь свет заяўляем, што давайце лепш бухаць, чым ваяваць (смяецца)!?
Мы ні на што не спадзяемся
Еўрарадыё: Мінулі чарговыя выбары. Звычайна, пасля іх адбываюцца некаторыя змены, у тым ліку, і ў культурным жыцці краіны. Напрыклад, пасля папярэдніх выбараў абнавіліся знакамітыя “чорныя спісы” музыкаў. Чаго вы чакаеце ад цяперашніх выбараў?
Яўген Калмыкоў: Ды ніякіх выбараў не было ― гэта ж усім зразумела! І мы ні на што не спадзяемся! З іншага боку, у нас і так дзіўная сітуацыя. Напрыклад, пасля распаду “Ляпіса Трубяцкога” нашы кліпы так і не пачалі паказваць па тэлеканалах, і нашы песні дагэтуль не бяруць на радыё на ўсялякі выпадак. Пасля таго, як на фестывалі “Нашествие” былі ракеты ды танкі, Саша Бергер выказаўся кшталту “дзякуй богу, што мае артысты не ўдзельнічаюць у гэтым цырку”. Расійскае “Наше радио” вельмі моцна пакрыўдзілася і сказала, што пасля такіх заяў не мае магчымасці супрацоўнічаць з нашым калектывам. Цяпер мы знаходзімся ў чорным спісе “Нашага радыё”.
Павел Булатнікаў: Зноў жа, у Беларусі нам дазволілі даваць канцэрты, мы зладзілі міні-тур па абласных гарадах. Але калі паспрабавалі размясціць на тэлебачанні рэкламу канцэрта ці кліпы, нам адмовілі. А наконт таго, што можа змяніцца? Беларусь нібыта цяпер пачала збліжэнне з Еўрасаюзам. Аказваецца, гэта нашы стратэгічныя партнёры. Магчыма, будзе нейкая адліга? Будзем спадзявацца.
Спорт ― гэта не наш канёк
Еўрарадыё: У свой час усе музыкі “Ляпісаў” наведвалі спартзалу. Ці працягваеце вы гэтым займацца? Колькі разоў падцягваецеся, Паша?
Павел Булатнікаў: Калі атрымліваецца, некалькі разоў на тыдзень хаджу. Але без фанатызму.
Яўген Калмыкоў: Гэта не наш канёк (смяецца)!
