Беларус з Венесуэлы: Долар вырас у 126 разоў, мая фірма закупіла браневікі

Сусветныя СМІ амаль штодня палохаюць навінамі з братняй нам Венесуэлы. Краіну разрывае востры крызіс. Па свеце разыходзяцца фота і відэа, як венесуэльцы стаяць у кіламетровых чэргах па рыс і туалетную паперу. Ці проста нападаюць на аптовыя склады і грузавікі з прадуктамі.

Па інтэрнэце разышоўся страшны твіт Рамона Мучачы, мэра горада Чакаа. Чыноўнік, калі верыць у сапраўднасць запісу, распавёў пра паляванне на бяздомных катоў і сабак галоднымі людзьмі.   

Паводле афіцыйных дадзеных, рызыка стаць ахвярай забойцы ў Венесуэле ў 17 разоў большая, чым у Беларусі.

Ці ў бяспецы сябе адчуваюць нашы землякі, якіх там жыве ды працуе нямала?  

“Увечары ў нашым мікрараёне можна спакойна схадзіць па хлеб і сок, а потым вярнуцца дадому”

“Вельмі моцна абураны матэрыяламі ў беларускіх СМІ. У венесуэльскіх крамах, канешне, няма такога, як у “Еўраопце”. Таго ж мяса менш, чым у нас. Прыйсці і купіць усё адразу нельга”, — апісвае сітуацыю Сяргей, інжынер-механік з “Белзамежбуда”, які прыехаўу камандзіроўку ў горад Маракай.  

Еўрарадыё: СМІ расказваюць пра тое, што некаторыя прадукты можна купіць толькі ў пэўныя дні. Да прыкладу, у панядзелак прададуць, у аўторак — ужо не…

Сяргей: Гэта для Венесуэлы нармальная практыка. Яна распаўсюджваецца на дэфіцытныя тавары (рыс, мука, малако, макароны, сокі, туалетная папера, падгузнікі, дэзадаранты, — Еўрарадыё). А тое, што ў свабодным доступе, можна прыйсці і купіць у любы дзень. Праблемаў, каб цягам тыдня я мог закупіць патрэбныя прадукты, абсалютна няма. Прынамсі ў Маракаі.

Еўрарадыё: Ці ў бяспецы вы сябе адчуваеце?

Сяргей: Са мной жонка і двое малых дзяцей. Не баюся ні за іх, ні за сябе. Увечары ў нашым мікрараёне можна спакойна выйсці на дзіцячую пляцоўку, схадзіць па хлеб і сок, а потым вярнуцца дадому.

Еўрарадыё: То бок такога, каб людзі лавілі і елі сабак,  няма?

Сяргей: У нас усе сабакі, нават бяздомныя, на месцы. 

Еўрарадыё звязалася з яшчэ некалькімі супрацоўнікамі “Белзамежбуда”, ужо са сталічнага Каракаса. Яны чамусьці наадрэз адмовіліся гутарыць і прапанавалі перазваніць ім па вяртанні ў Беларусь.

“Сёння адзін долар можна прадаць за 1000 балівараў, а афіцыйны курс — 6,3”

Наш зямляк Дзяніс працуе ў Венесуэле ўжо пяць гадоў. Пачынаў з беларускай кампаніі, потым пераехаў на захад краіны і наняўся да замежнікаў. Дзяніс гутарыць больш ахвотна. Ён падкрэслівае асаблівасць, што венесуэльскія беларусы маюць магчымасць хадзіць там у дарагія супермаркеты, чаго не могуць сабе дазволіць многія мясцовыя жыхары.

“Беларусы маюць заробкі ў доларах. Ты мяняеш іх тут па “чорным курсе” і набываеш у краме што заўгодна. Толькі побытавую хімію — парашкі, шампуні, дэазадаранты — я прывожу з Беларусі”.

Пакуль Дзяніс жыве ў Венесуэле, курс долара на чорным рынку тут змяніўся больш як  у  сто разоў. У 2011-ым ён складаў каля 8 балівараў. А потым курс пачаў расці так імкліва, што гэта было незвычайным нават для беларуса.

“Сёння адзін долар можна прадаць за 1000 балівараў, а афіцыйны курс — 6,3”, — прыводзіць лічбы беларус. — У Венесуэле шмат паралельных курсаў. Асобны — для выезду за мяжу, асобны — для рынку медыкаментаў, яшчэ адзін — для фінасавых кампаніяў і гэтак далей”. 

Пакуль Дзяніс адчувае сябе ў баліварыянскай рэспубліцы нармальна. Але, на яго думку, калі здарыцца нешта надзвычайнае, ведае што рабіць:

“У новай кампаніі нас канкрэтна папярэдзілі: “Калі пачынаецца нейкі ўзброены канфлікт, вось браніраваныя машыны, спадарожнікавы тэлефон, узлётная паласа…”.

У Венесуэле сёння жывуць і працуюць сотні ці нават тысячы нашых грамадзян. Дакладную лічбу Міністэрства замежных спраў пакуль не называе. Таксама МЗС не публікуе афіцыйных рэкамендацый, каб беларусы ўстрымліваліся ад паездак у Венесуэлу ці вярталіся дадому.