"Рок за Баброў": фестываль чэргаў мінус "Ляпіс"

Калі ў фестываля ёсць якасны лайн-ап, але палову музыкаў ты слухаеш з чаргі па піва, дык што ты адкажаш на пытанне: "Чым табе запомніўся фестываль?" Правільна, чэргамі! І праходзілі ж гэта ў мінулым годзе, на "Року за Баброў 2016". І што зрабілі арганізатары?

Праблема чэргаў у прыбіральні вырашана геніяльна, у брытанскім стылі. Там стоечкі, у якія мужчыны нападпітку могуць справіць малую патрэбу, стаяць проста пасярод барных вуліц. На "Року за Баброў" такія стоечкі з'явіліся ў "прыбіральным" кластары. Спрацавала!

Але вось выратаваць людзей ад бясконцага стаяння на фудкорце пад пякучым сонцам не атрымалася, нягледзячы нават на тое, што колькасць "піўных" кропак павялічылі разы ў тры. Агучаная Сашам Памідоравым са сцэны лічба: 23 тысячы гледачоў — падобна, ні кроплі не перабольшаная. Пры увогуле-то нятанным квітку: 35 рублёў — лічба фантастычная. Але ў выніку, каб выпіць піва на піўным фэсце, людзям даводзілася праводзіць у чэргах гадзіны. Таксама без перабольшання.

Вы ўжо даруйце, што мы пачынаем з натуралістычных падрабязнасцяў. На самой справе, было крута: надвор'е стаяла выдатнае, музыканты выходзілі на сцэну дакладна па графіку і выкладаліся на ўсе 100%, а публіка старанна падхоплівала хіты. Але запомніцца-та фэст менавіта чэргамі...

Цягнуць далей нельга, трымайце галерэю з фотаздымкамі. А пад ёй — невялікае інтэрв'ю з лідарам "Чайфа" Уладзімірам Шахрыным і яшчэ пара слоў пра фестываль.

Уладзімір Шахрын: "Я ў рэвалюцыі даўно нагуляўся"

Галоўным супярэчнасцю "Року за Баброў" быў выступ на адной сцэне панк-рок-гурта Brutto, заснаванай Сяргеем Міхалком, які жыў тады ў фактычным выгнанні ва Украіне, і расійскага гурта "Чайф", удзельнікі якой падтрымліваюць дзеянні Расіі ў Крыме. Усяго два тыдні таму на акустычным канцэрце ў "Шаблях" Міхалок у адным з доўгіх спічаў паміж песнямі назваў "Чайф" засранай групай. Таму сустрэчу музыкаў усе чакалі з цікавасцю.

Але арганізатары фестывалю зрабілі так, каб "Чайф" і Brutto не сустрэліся: у лайн-апе іх раздзялілі дзве групы і дзве з паловай гадзіны. Пагутарыць з Сяргеем на тэму "Чайфа" ў Еўрарадыё не атрымалася — ён да журналістаў не выйшаў. Затое лідар "Чайфа" Уладзімір Шахрын — рокер старой загартоўкі — прыйшоў у прэс-цэнтр.

Мы заўважаем, што Сяргею Міхалку ўжо за сорак, але ён, здаецца, да гэтага часу верыць у рэвалюцыі.

"У сорак я ўжо дакладна ў гэта не верыў. Мне здаецца, у мяне гадоў у 29 скончылася гэтая гісторыя, калі я наіўна думаў, што трэба таго на гэтага памяняць — і раптам зробіцца ўсё лепш. Нічога не зробіцца лепш", — кажа ў адказ Шахрын.

Далікатна цікавімся, ці ёсць групы, з якімі "Чайф" не стаў бы граць на адной сцэне.

"У мяне няма ніякіх прадузятасцяў з гэтай нагоды, — працягвае музыкант. — У рэшце рэшт, ёсць наш час на сцэне, і мы будзем граць тое, што мы хочам граць. І, у прынцыпе, гэта нават збольшага цікава. У тых гуртоў, якія мне па нейкай прычыне не падабаюцца, ёсць аўдыторыя, якая, хутчэй за ўсё, ставіцца да нас гэтак жа. Але ў нас ёсць магчымасць выйсці на гэтую аўдыторыю і пераканаць іх".

Вядома, была велізарная спакуса запытацца ў Шахрына, чый Крым. Але, паглядзеўшы ў добрыя вочы дзядзькі Вовы, мы зразумелі, што не трэба. І замест гэтага запыталіся, як лідар "Чайфа" ставіцца да незалежнай Беларусі.

"Мы прывыклі, так, — адказаў ён. — Спачатку гэта здавалася трошкі дзіўным, але цяпер ні ў кога няма сумневаў, што гэта асобная дзяржава. Але той узровень "памежнасці", які паміж намі зараз ёсць, мяне абсалютна задавальняе. Яго практычна няма. У нас нават пашпарт не папрасілі! Мы выйшлі з самалёта, валізкі забралі і сышлі!"

Кроў з малатком

"Каста" раптам аказваецца невыразнай — неяк не прагучаў расійскі хіп-хоп з беларускай сцэны. А вось Naviband, "Дай Дарогу!", Anacondaz і "Сплін" чакана крутыя. Няхай з грымёркі піцерцаў і нясе травой за кіламетр, справу сваю яны ведаюць. Падлеткі, якія стаяць побач, спрабуюць нагугліць словы "Гандбола", але інтэрнэта няма — і яны мычаць нешта, падобнае на тэкст песні. Але ўсім добра.

Робіцца крыху сумна, калі Васільеў мяняе гітару, каб спяваць нам яшчэ, але незта шэпча яму нешта на вуха — і музыка кланяецца, здымаючы інструмент з пляча. На чарзе хэдлайнеры "Року за Баброў" — Brutto — з самым доўгім сэтам — 1 гадзіна 20 хвілінаў.

Праграма Brutto "Double Hot" апынулася не зусім "дабл": у ёй не было ніводнай песні "ляпісаў", якой бы раней не выконвалі Brutto. "Капітал", "Маніфест", "Матрошка", "Рамонкі" — усё гэта перайшло ў рэпертуар гурта Сяргея Міхалка значна раней, чым да назвы "Brutto" (верагодна, у маркетынгавых мэтах) дадалі "&Ляпіс". Увогуле ж, "трубы былі", як і абяцалі афішы. Але гралі яны не тое, для чаго варта было б пераназываць "брыгаду рэвалюцыйнага чаду".

Brutto кажуць пра сябе: "Кроў з малатком!" — і ўбівае свае ЗОЖ-баевічкі ў гледачоў адзін за адным, практычна без паўз, як на трэніроўцы па красфіту. Музыкаў у "брыгадзе" шмат, і часам аператар не разумее, каму на дадзенай канкрэтнай песні не хапіла мікрафона. Тады мы бачым на экране, як нехта ходзіць па сцэне і смешна адкрывае рот.

Мы неўзабаве даведаемся з трансляцыі канцэрта па АНТ, што "іх песні вось ужо два дзясяткі гадоў гучаць па ўсёй краіне з усіх магчымых крыніц гуку". Быццам бы і не было апошніх пяці гадоў. Быць дазволеным спеваком рэвалюцыі няпроста, тым больш — пасля сарака. Але Сяргею норм.

Падзяліцца ўражаннямі ад "Року за Баброў" і абмеркаваць гэты тэкст можна ў Facebook, у "ВКонтакте" і ў "Аднакласніках".