Irdorath: На новым альбоме мы стварылі вобраз годнага і класнага беларуса

1 верасня беларускі фолк-фэнтэзі-гурт Irdorath прэзентуе свой трэці альбом "Wild". Песні з яго нядаўна прагучалі на самым галоўным метал-фэсце ў свеце Wacken Open Air ў Германіі. Лідары гурта, Надзея і Уладзімір Ірдарат падзяліліся ў студыі Еўрарадыё сваімі ўражаннямі ад "Вакена" і распавялі пра будучы альбом.

Еўрарадыё: Вы пабывалі на культавым сусветным фестывалі цяжкай музыкі Wacken Open Air. Чым вас ўразіла мерапрыемства?

Уладзімір Ірдарат: Самае галоўнае ўражанне зрабіў маштаб гэтага фестывалю ― гэта проста неверагодна. Фэст выдатна арганізаваны, і гэта лепшая арганізацыя, з якой мы калі-небудзь сутыкаліся ― не было ніводнай затрымкі. І, нягледзячы на тое, што мы не гралі песень з электрагітарай, хоць гэта фестываль метал-музыкі, мы ўзялі гледачоў! На працягу 45 хвілін мы прадставілі Беларусь пад уласным ірдаратаўскім соўсам. Сыгралі шмат песень з новага альбома, якія тут яшчэ не гучалі. Людзям заходзіць і беларуская мова, і настрой нашых песень.

Еўрарадыё: Ваш першы альбом "Ad Astra" пагружаў слухача ў свет Сярэднявечча. У другім, "Dream Catcher", вы зрабілі акцэнт на аўтарскай песні. Да чаго вы прыйшлі ў трэцяй пласцінцы?

Надзея Ірдарат: Наш новы альбом атрымаў назву "Wild", што значыць "дзікі" ― гэта слова ўсё тлумачыць.

Уладзімір Ірдарат: У другім альбоме і пасля яго мы эксперыментавалі, спрабавалі знайсці свой шлях, прымяраць на сябе нейкія стылістычныя рамкі, але ў выніку ў нас нічога не атрымалася. Так, альбом "Dream Catcher", як самастойная музычная адзінка, атрымаўся добрым, яго добра ўспрынялі, асабліва пасля выпуску нямецкім лэйблам. Але нас ён не задаволіў як музыкаў. Ён абмяжоўвае нашы магчымасці на канцэртах. Яго прэзентацыю ў Мінску мы рыхтавалі тры месяцы, у нас быў хор, сесійныя музыкі, але, на жаль, паказаць гэта дзесьці акрамя Мінска не атрымалася. А гэтым разам мы вырашылі адкінуць усе рамкі і зрабіць такую музыку, якая ў нас усярэдзіне. У гурце мы ўсе розныя, але мы навучыліся ўзаемадзейнічаць, і гэта можна адчуць у нашым трэцім альбоме. Ён дзікі, таму што кожны з нашых музыкаў ўклаў дзікую частку сябе, якая раней была незаўважая. Нават для нас некаторыя моманты сталі сюрпрызам.

Еўрарадыё: "Дзікі" ― металічны альбом, там з'явяцца электрагітары?

Надзея Ірдарат: Не. Проста "Dream Catcher" вельмі моцна адрозніваўся ад таго, што мы на самой справе робім, і ад нас. А "Wild" ― гэта альбом, які нас адлюстроўвае. У ім мы граем на тых інструментах, на якіх граем на сцэне, спяваем песні пра тое, пра што мы думаем. Мы зрабілі яго канцэптуальным: inrto ― гэта брама ў свет Irdorath. Irdorath праводзіць людзей па гэтым свеце і знаёміць з рознымі персанажамі. І кожны трэк не абстрактны, гэта гісторыя нейкага персанажа Irdorath ― Варажбіткі, Вадзяніка, Лесавіка, які пасвіць ваўкоў. Мы вельмі моцна натхніліся славянскім, і, у прыватнасці, беларускім фэнтэзі. Але дадалі ў наш свет таго, чаго не хапае беларусам ― мора, шторм і пірацкую песню. Але самае галоўнае, што на гэтым дыску вельмі шмат беларускага. Таго, што з'яўляецца для нас крыніцай натхнення ― гэта фальклор і прырода з яе балотамі, лясамі, містыкай.

Еўрарадыё: Некалькі гадоў таму ў гэтай студыі вы казалі, што вас пакуль не вельмі цікавіць беларуская тэма. Што прымусіла да яе звярнуцца?

Надзея Ірдарат: Гэта супадзенне двух фактараў. Па-першае, мы пачалі шмат падарожнічаць па Заходняй Еўропе: Італія, Германія, Францыя... І ніхто не ведае, што такое Беларусь! Мы вырашылі, што, окей, добра, мы пакажам, хто такія беларусы, таму захацелі стварыць той вобраз беларуса, які сам я лічу годным, класным, цікавым. Нам захацелася, каб людзі пачалі капаць глыбей у нашу культуру і ў нашы карані і дакапаліся да "Троіцы", напрыклад. Гэта адзін фактар. А другое, гэта натхненне, якое прыйшло па-ланцужку. Напрыклад, я вельмі хацела, каб мы праспявалі купальскую песню. Захацела ведаць пра Купалле крыху больш, чым пра вяночкі і папараць-кветку. І калі я пачала шмат чытаць, са мной здарыўся калапс ― гэта ж так выдатна! Там дрэвы блукаюць, яны пераходзяць з месца на месца, і калі легчы, і не думаць ні пра што карыслівае, можна пачуць, як яны размаўляюць! Гэта цэлы свет! Мяне гэта так натхніла, што я зразумела, што гэта выдатная ежа для развіцця. Мы рэальна можам паказаць альтэрнатыўную Беларусь, зусім незвычайную. Але нельга сказаць, што на 100 адсоткаў гэта будзе беларускамоўны альбом і альбом пра Беларусь. Не. Хутчэй, свет Irdorath вельмі багата дапоўніўся беларускай асновай. З дзесяці песень пяць будуць на беларускай мове, астатнія на англійскай. А бонус трэк прагучыць на латыні.

Еўрарадыё: Дарэчы, песня "Купала на Йвана" атрымалася даволі папсовай. Наколькі яна адлюстроўвае гучанне новага альбома?

Надзея Ірдарат: "Купала на Йвана" ― адзіная песня на пласцінцы, якая не прадстаўляе яе. Гэта выключэнне. Гэта адзіны, груба кажучы, медляк, лірычная песня, якая не ўпісваецца ў альбом нічым акрамя таго, што яна абрадавая.

Еўрарадыё: Вы ў свой час распавядалі, што жывяце ў свеце Irdorath. Ці пранікае туды рэальнасць?

Уладзімір Ірдарат: Вядома, дэталяў рэальнасці ў ім хапае. Гэта і нейкія арганізацыйныя моманты, такія як напісанне прэс-рэлізаў, тэхрайдараў, і праца на тры фронты над прэзентацыяй альбома "Wild". Таму што ў Беларусі, у Расіі і Германіі прэзентацыя будзе выглядаць па-рознаму, паколькі мы не можам вывезці нейкія стацыянарныя рэчы для шоу за мяжу з-за адсутнасці фуры.

Надзея Ірдарат: Дарэчы, 1 верасня ― гэта не толькі прэзентацыя альбома ў Мінску і першы канцэрт у туры. Гэта супердата, таму што менавіта ў гэты дзень пяць гадоў таму на той жа сцэне мы прэзентавалі свой першы альбом "Ad Astra". У гэты дзень мы аддадзім ўсіх сябе гледачу і вельмі хочам, каб прыйшлі да нас тыя людзі, якія былі з намі пяць гадоў таму, каб сказаць ім, што ўсё магчыма, калі верыць.

Еўрарадыё: Вы кажаце, што сем гадоў таму пачалі граць у гурце і разумець, што б вам хацелася зрабіць.

Надзея Ірдарат: Мы адразу зразумелі, мы ж напісалі "План захопу Сусвету". Першыя пункты ў ім былі знайсці бубнача і знайсці барабан, намаляваць лога, купіць кошык, каб граць на вуліцы, і каб у яго людзі кідалі грошы. А апошнія пункты ― еўрапейскі тур, сусветны тур і ў канцы проста сусветнае панаванне. Мы такія наіўныя былі спачатку, але ўсё зрабілі, хіба што сусветнага панавання пакуль не хапае. Запісаць альбом ― гэта была мара! Вы не ўяўляеце, як было цяжка, калі мы жылі ў Гродне, і разумелі, што зусім не ведаем, што такое запіс. Да таго ж у Гродне не было ніводнага гукарэжысёра, які б паглядзеў на дуды і сказаў: "Так, я ведаю, што гэта, і адкуль у яе гук". Таму мы ўдваіх тэлепартаваліся ў Мінск для таго, каб запісаць альбом. Пры гэтым у нас не было грошай і тысячы сяброў. Але праз год мы сабралі Re:Public для прэзентацыі альбома.

Еўрарадыё: Калі Вам было складаней, на пачатку творчага шляху ці цяпер?

Уладзімір Ірдарат: Калі ты жывеш толькі музыкай, ты альбо граеш у кавер-бэндзе, і ў цябе вельмі простае існаванне, гэта значыць, ты ходзіш на працу, альбо робіш свой праект і жывеш за кошт яго. Але гэта пекла. Таму што трэба трымаць усё пад кантролем, а гэтага ўсяго становіцца ўсё больш і больш. Хоць не, усё ж такі гэта не пекла, гэта жыццё. І каб яно працавала, трэба думаць наперад. І ніколі не спыняцца. Гэта як любы бізнес-праект: калі ты працуеш, ты зарабляеш, калі не працуеш ― не зарабляеш. Чым менш ты працуеш ― тым менш у цябе застаецца, тым менш пра цябе ведаюць. Усё.

Еўрарадыё: Вы лічыце сябе паспяховым гуртом?

Надзея Ірдарат: Мы на шляху, і мы моцна на ім стаім і магутна рвёмся наперад.