Дэпутат Думы: Лукашэнку трэба вызначыцца, а то Януковіч вагаўся туды-сюды

19/06/2014 - 13:54

Даведка Еўрарадыё: Міхееў Алег Леанідавіч, дэпутат Дзярждумы V і VI склікання, першы намеснік старшыні думскага камітэта па энергетыцы, сябра Прэзідыума Цэнтральнага Савета партыі “Справядлівая Расія”. У 2013 годзе Міхееў прапанаваў заканадаўча прыраўняць “знявагу патрыятычных пачуццяў расіян” да экстрэмісцкай дзейнасці і караць за гэта 5 гадамі турмы. Адзначыўся ў шэрагу скандалаў: у 2007 годзе дэпутат быў затрыманы па абвінавачанні ва ўхіленні ад выплаты падаткаў і 3 тыдні правёў у СІЗА, у 2013 годзе Следчы камітэт распачаў супраць Міхеева справу па абвінавачванні ў махлярстве ў асабліва буйным памеры і ціску на суд. У тым жа годзе Дзярждума пазбавіла яго дэпутацкай недатыкальнасці. У 2011 годзе Алег Міхееў з’явіўся на вяселлі свайго сябра і аднапартыйца ў форме нямецкага адмірала Вільгельма Канарыса. У 2010 годзе памочнік Міхеева па Дзярждуме і партнёр па бізнесе Мікалай Волкаў быў затрыманы па абвінавачанні ў педафіліі. СМІ называюць Міхеева адным з галоўных спонсараў “Справядлівай Расіі”.

Еўрарадыё: Украінскія ўлады шукаюць розныя спосабы спыніць вайну ва ўсходніх рэгіёнах краіны — цяпер прынялі рашэнне аб аднабаковым спыненні агню. А як з расійскага боку бачыцца — што неабходна зрабіць, каб гэты канфлікт спыніць?

Алег Міхееў: Ну, як спыніць… Калі амерыканцы ад гэтай тэмы проста адыдуць убок і не будуць яе перакручваць, тэма закрыецца імгненна. Бо тое, што я бачу па ўсіх лідарах Украіны, не буду прозвішчаў называць, — яны проста марыянетачныя выканаўцы, ніякіх рашэнняў самі не прымаюць, раяцца і тое, што ім “старэйшы брат” кажа, выконваюць. А сёння Амерыка зацікаўленая ў тым, каб на ўсходзе Украіны і на Захадзе нашай краіны былі праблемы — вакол Расіі павінныя быць праблемы, так яны лічаць. І яны іх для Расіі ствараюць. Вайна — штучная, вайна — надуманая. Я сам размаўляў з мноствам украінцаў, у мяне сваякі там жывуць, і я выдатна ведаю, што там адбываецца. Сёння ўся прапаганда, што ідзе там, калі з Расіі робяць монстра, — гэта акурат той стыль, які Амерыка прымяняла ва ўсіх краінах Бліжняга і Дальняга Усходу — дзе б яны ні ўдзельнічалі, паўсюль выкарыстоўваюцца адны і тыя ж сцэнары. Змяняюцца толькі людзі і спецыфіка наступнага рэгіёна. А так паўсюль аднолькавы добра прадуманы сцэнар.

Еўрарадыё: Калі казаць пра інфармацыйную вайну, то яна вельмі актыўна вядзецца і з боку Расіі…

Алег Міхееў: Тут я згодны. Але давайце шчыра казаць — не з Украінай яна вядзецца. Якая там ва Украіне вайна — гэта ў пераважнай ступені інфармацыйная вайна з амерыканскімі тэхнолагамі. Бо тыя рэчы, якія яны твораць, іх прафесіяналам добра відаць — як паліттэхнолаг я ў гэтым што-нішто разумею. Тое, што цяпер прапаганда супраць прапаганды, то так і павінна быць. Калі ідзе прапаганда супраць нас, а мы не будзем такую ж зброю прымяняць, то нас раздушаць. І калі казаць, што на ўзроўні нашага Еўрасаюза, выбачайце, Еўразійскага саюза мы добра інфармацыю даносім, то далёкае замежжа, на вялікі жаль, бачыць інфармацыю аднабока — з амерыканскага пункту гледжання. Але цяпер, дзякуй Богу, сітуацыя змяняецца, разварочваецца, журналісты бачаць, і я думаю, што тут будзе тое ж самае, што было ў Грузіі. Калі першыя паўгода лічылі, што Расія напала на Грузію, а потым высветлілася, што гэта Грузія напала на Абхазію. Але здарылася гэта праз паўгода-год, калі ўсім ужо стала нецікава. Я думаю, што з Украінай будзе тое самае.

Еўрарадыё: Уявім сабе, што Амерыка прыслухалася і адышла ўбок ад “гэтай тэмы”. І што будзе далей — сыдуць з тых рэгіёнаў сепаратысты і найміты, якіх там хапае?

Алег Міхееў: Спачатку наконт таго, калі так здарыцца: такому цяжка будзе здарыцца, бо махавік, які ўжо запушчаны, цяжка будзе спыніць. Сёння насельніцтва замбаванае: у галовы прапагандай забіта, што расійскія танкі, устаноўкі “Град” і ледзь не ядзерную зброю рускія перакідваюць ва Украіну. Тое, што яны самі вырабляюць. У Адэсе, да прыкладу, выкарыстоўвалі ўстаноўку “Град”, фосфарныя бомбы — яны гэта спісваюць на рускіх. І мясцовыя жыхары глытаюць гэтую інфармацыю і шчыра ў гэта вераць. Вось вы пытаецеся, ці сыдуць найміты. Ну канечне, калі вайны не будзе, то найміты сыдуць. Пры гэтым, вось чаго крыўдаваць той самай Украіне? Калі была чачэнская вайна, вялікая колькасць украінцаў ваявала на баку Чачні, удзельнічалі ў баявых дзеяннях. Што пасееш, тое і пажнеш. Цяжка будзе ўпэўніць, каб амерыканцы адкаціліся ад гэтай тэмы, але я лічу, што ўраду трэба прымаць рашэнні. Вось, скажам, дапамога, пра якую яны з гонарам кажуць: “Еўрасаюз выдаткаваў 500 мільёнаў!” Напэўна, гэта добра, але пры гэтым яны забываюцца, колькі грошай Расія выдаткавала на падтрыманне іх эканомікі. Забываюцца, пра нашы сумесныя праекты, пра нашы закупкі тавараў украінскіх. Прынцып: што маем — не захоўваем, што згубілі — плачам. Я думаю, што яны пра ўсё гэта яшчэ пашкадуюць. Што б там прыгожа ні было, што б там ні расказвалі амерыканцы, ніхто ўкраінскую эканоміку падымаць не збіраецца — ім патрэбная Украіна як праблема для захаду Расіі.

Еўрарадыё: І што, ці ўвядзе Расіі свае войскі ва Украіну, каб вырашыць гэтую праблему на сваіх заходніх межах?

Алег Міхееў: Ну, глядзіце — ва Уладзіміра Уладзіміравіча са студзеня месяца на руках ёсць дакумент-просьба былога прэзідэнта (збеглы ў Расію кіраўнік Украіны Віктар Януковіч звярнуўся да Уладзіміра Пуціна з просьбай вырашыць з дапамогай войскаў канфліктную сітуацыю ва Украіне — Еўрарадыё) і згода Савета Федэрацыі на ўвядзенне войскаў. Але да гэтага часу ніякія войскі не ўведзеныя і да гэтага часу ніякая зброя туды не пастаўляецца. Нам гэтая вайна не патрэбная. А тыя дзеянні, якія там адбываюцца, людзі, якіх называюць сепаратыстамі, — насамрэч гэта вобласці, якія проста хочуць нармальна жыць. І яны выставілі свае ўмовы. Больш за тое, у параўнанні за майданаўскімі баевікамі, ці, як яны сябе называюць, бунтарамі, гэтыя паводзяць сябе вельмі сціпла. Але іх спрабуюць раздушыць танкамі. Да чаго гэта прывядзе? Ну, гэта Украіна павінная сама аналізаваць, бо гэта іх унутраная праблема, іх унутраная задача — разруліць гэтую сітуацыю.

Еўрарадыё: Калі, па вашых словах, Расія сепаратыстам зброю не пастаўляе, то адкуль яна там магла ўзяцца?

Алег Міхееў: А колькі яны захапілі вайсковых частак? Салдаты збеглі, а там сховішчы, там узбраенне. Яны ўзбройваюцца на месцы.

Еўрарадыё: Вось толькі ўкраінскі бок кажа пра наяўнасць у сепаратыстаў самых новых расійскіх ПЗРК, якія нават не ўсе расійскія часткі яшчэ атрымалі.

Алег Міхееў: Каб мець свой пункт гледжання, я гляджу на тое, што кажуць украінцы, што кажуць нашыя, што кажуць амерыканцы і што кажуць у іншых краінах. Яны частка кажуць пра нашых там дыверсантаў, пра нашы спецвойскі, спецпадраздзяленні і тэхніку. А што ж тады: узялі б хоць аднаго злавілі і паказалі ўсяму свету. Няўжо за палову года ўся ўкраінская армія пры падтрымцы наймітаў з Францыі і Амерыкі не можа гэтага зрабіць?! У мяне смех выклікала, калі я прачытаў на адным з украінскіх сайтаў, што ў Харкаў уварваліся расійскія танкі. Асабліва калі яны паказваюць тры танкі, якія заходзяць у Харкаў у суправаджэнні аднаго КАМАЗа. І з чаго выснова, што гэта танкі расійскія? Бо на КАМАЗе — сцяг Расійскай Федэрацыі. Ну які сэнс адпраўляць тры танкі за 700 кіламетраў ад нашай мяжы? А па-другое, яны б ужо сябе не ганьбілі — калі ўжо тры танкі ў суправаджэнні аднаго КАМАЗа прайшлі такую адлегласць па Украіне і з імі нічога не змаглі зрабіць, то давайце ўявім, што будзе, калі туды батальён нашых танкаў уварвецца? Мы так зможам і да Берліна дайсці з адным батальёнам танкаў! Інфармацыя разлічаная на тое, каб людзі не думалі, а проста ўразіліся: “Танкі Расіі ўварваліся!” Ды няма там нашых танкаў! Тым больш што ўзбраенне і ў Беларусі, і ва Украіне, і ў нас, за выключэннем тых зменаў, якія адбыліся за апошнія гады, аднолькавае. Што робяць украінцы: змываюць свае апазнавальныя знакі, катаюцца на танках, а потым кажуць, што гэта рускія ездзяць. Гэта ж трэба аналізаваць і разумець, што адбываецца на самай справе.

Еўрарадыё: І на мяжы з Украінай няма расійскіх салдат, пераапранутых ва ўкраінскую форму, як сцвярджаюць украінскія ваенныя эксперты?

Алег Міхееў: Давайце згадаем і Грамадзянскую вайну, і Вялікую Айчынную вайну, і партызанскія рухі ў Беларусі і ва Украіне, калі немцы пераапраналіся ў нашых і хадзілі ды палілі вёскі, каб на нашых думалі, а нашыя пераапраналіся ў фашыстаў. Гэта вайна! А вайна — гэта піяр-хады, як гэта ні цынічна гучыць. Гэта прапаганда, запалохванне і праца над тым, каб жыхары, выбарцы глядзелі толькі ў адзін бок. Гэта было, ёсць і будзе. Але ж нам трэба глядзець не на тое, што даводзіць нам прапаганда, а на рэальныя падзеі, якія сёння адбываюцца ва Украіне і ў Расіі. Не, безумоўна, нашыя казакі туды паехалі. Я паездзіў па вобласці — хлопцы-дабраахвотнікі вырашылі паехаць і паехалі, хто іх стрымае. Думаю, што і грамадзяне Беларусі ёсць, хто прыехаў і дапамагае ім.

Еўрарадыё: Уявім, што казакі сапраўды паехалі з жадання “дапамагчы суседу”. А чачэнцы-“кадыраўцы” што там робяць?

Алег Міхееў: Яны кажуць, што гэта чачэнцы, “кадыраўцы”. Але я столькі чачэнцаў ведаю ў Маскве — на іх паглядзіш і ніколі не скажаш, што гэта чачэнец. Ці фотаздымкі, якія яны размясцілі, — нейкага барадатага мужыка, які нібыта ваяваў і там, і там, і які падобны да расіяніна. Гэта таксама выглядае смешна. А калі казаць, што “кадыраўцы” паехалі… Калі быў канфлікт Расіі ў Чачні, то колькі там было ўкраінцаў, прыбалтаў — дзяўчаты-снайперы, якіх было шмат там, прыехалі і ваявалі і што можна было сказаць ім? Таму, магчыма, і чачэнцы паехалі ваяваць. Але яны паехалі па асабістым жаданні, па поклічы сэрца. Ніхто іх туды не пасылаў — паехалі і дапамагаюць сваім… братам. Можа, нехта паехаў і зарабіць, а нехта — падтрымаць сяброў і знаёмых. Няма ніякага масавага прызыву, няма таго, каб нейкую агітацыю вялі — я ў Расіі гэтага не бачу. Прычым за апошнія паўгода я праехаў шмат рэгіёнаў і не бачу гэтага.

Еўрарадыё: І дзе ж выйсце?

Алег Міхееў: На маю думку, украінцам неабходна працверазець крыху, паглядзець і зразумець, хто можа даць больш. Мне вось было смешна чытаць пра тое, што “Прыбалтыка дала ажно 48 тысяч долараў на развіццё эканомікі”, нехта даў 2 мільёны, японцы далі мільён долараў. І яны так гэтаму радуюцца! Хлопцы, вы ў СМІ, расказваючы пра гэтую значную падзею, як японцы далі мільён долараў, патрацілі на падрыхтоўку сюжэтаў і рэпартажаў больш за мільён! А тое, што Расіі вы павінныя амаль 16 мільярдаў долараў, што газ качалі дадаткова, што мы закрываем вочы на тую колькасць газу, якая за 8 гадоў была скрадзеная ў нас?! Гэта ж тое, што мы павінныя вырашаць паміж сабой. А яны думаюць, што амерыканцы дапамогуць ім вырашыць ім праблемы! Не дапамогуць, паматросяць і кінуць, як гэта звычайна бывае.

Еўрарадыё: Канфлікт пачаўся нібыта праз тое, што Украіна хацела збліжэння з ЕС, а Расія не жадала выпускаць яе са сваіх абдымкаў. Дамова аб асацыяцыі з ЕС Украінай найхутчэй будзе падпісаная — эскалацыя ва ўсходніх рэгіёнах, як вынік гэтага, працягнецца?

Алег Міхееў: Што значыць Украіна хацела, а Расія не хацела? Мы не тое каб не хацелі… Згадаем 90-я гады мінулага стагоддзя, калі мы далі згоду на тое, каб ГДР аб’ядналася з ФРГ, калі была разбураная “Варшаўская дамова”, калі ўсе краіны гэтага дачакаліся і на найвышэйшым узроўні з удзелам і амерыканцаў, і немцаў, і ўсіх астатніх было прынятае рашэнне, што не будзе прасоўвання NATO на Усход. Што мы цяпер маем фактычна? Паўсюль, адкуль мы сышлі, сёння амерыканцы ёсць, толькі ва Украіне няма. Мы не супраць таго, каб Украіна ўвайшла ў Еўрасаюз, а супраць парушэння элементарных дамоўленасцяў, якія былі. Бо паглядзіце на іншыя краіны, тую ж Балгарыю — яны ўваходзяць у Еўрасаюз, а праз два гады ўваходзяць у NATO. І калі сёння амерыканцы абураюцца, што нашыя войскі перасоўваюцца па тэрыторыі ўздоўж мяжы з Украінай — хлопцы, мы перасоўваемся па сваёй тэрыторыі. Падабаецца нам — мы паехалі ва Уладзівасток, падабаецца — перасоўваемся тут. А амерыканцы загналі 5 тысяч сваіх салдат у адну краіну, 10 тысяч — у другую, 8 тысяч — у трэцюю, паўсюль ставяць свае ракеты — гэта пагроза нашай бяспецы. Так мы гэта і ўспрымаем — як пагрозы нашай краіне. Калі мы кажам: “Навошта амерыканскія войскі ва Украіне?”, амерыканцы робяць вялікія вочы і кажуць: “Як рускія гэтага не разумеюць — мы ж хочам як лепш!” Для каго лепш? Калі прэзідэнт Украіны не падпісаў пагадненне з ЕС на тых умовах, якія яму былі прапанаваныя, адразу пачаўся Майдан. А мы ж разумеем, што ні адна рэвалюцыя бясплатна не робіцца. Пытанне: “Хто фінансаваў?” І для чаго ўкладаць грошы ў нейкую краіну, не спадзеючыся на прыбытак? У дадзеным выпадку я лічу, што мы, робячы так, абараняем свае інтарэсы і будзем іх далей абараняць.

Еўрарадыё: Як паўплывае нежаданне афіцыйнага Мінска прызнаваць Крым расійскім на адносіны беларускіх уладаў з Крамлём?

Алег Міхееў: Маё асабістае меркаванне — тут трэба нарэшце вызначыцца. Бо і нашым, і вашым, і трэцім, і чацвёртым — яно да дабра не даводзіць. Януковіч так шарахаўся: і ў Еўрасаюз, і да нас — такі вынік і атрымаўся. Усё адно сёння, як бы ні хацелі амерыканцы, аднапалярнага свету не будзе. І правілы гульні, якія яны дыктуюць усім, не ўсім падабаюцца і не ўсе хочуць жыць па гэтых правілах. А сваю пазіцыю па Крыме мы агучылі. Цяжка, магчыма, замежнікам патлумачыць, што такое Крым і чым ён быў заўжды, як з’явілася Украіна і як Украіне дасталіся вобласці, якія яны сёння лічаць прарасійскімі. Гэта ж нашая гісторыя. Калі Хрушчоў перадаў зямлю з парушэннем усіх законаў і патрабаванняў міжнародных — ну, праглынулі, і ў 90-х гадах праз разгільдзяйства нашага кіраўніцтва Крым перайшоў Украіне. А людзі там заўжды імкнуліся ў Расію, бо гэта спрадвечна рускія тэрыторыі. Крым зрабіў правільна, калі людзі там вырашылі выйсці са складу Украіны і ўвайсці ў склад Расійскай Федэрацыі. Мы падтрымалі жаданне людзей. І з пункту гледжання бяспекі Расіі гэта, безумоўна, правільнае рашэнне. Бо калі б Украіна ўвайшла ў Еўрасаюз, то праз 2-3 гады там было б NATO.

Я думаю, што ў нас Уладзімір Уладзіміравіч — ён даволі добры дыпламат у адносінах міжнародных. Гэта яго зона адказнасці і права вырашаць пытанні з прэзідэнтамі іншых краін. Я кажу тое, што бачу: трэба неяк Беларусі па Крыме вызначацца. І я думаю, што нашыя кіраўнікі вырашаць пытанне станоўча для ўсіх бакоў.