Стыльскі: Мы будзем рабіць тое, што рабілі, толькі ў палепшанай якасці

Я калісьці "касіў" пад Кабэйна, і нават спрабаваў быць такім сумным і загадкавым, як ён

Еўрарадыё: Нядаўна ты удзельнічаў у канцэрце "20 гадоў без Курта і Nirvana". Наколькі каманда Кабэйна паўплывала на "Дай Дарогу!" ў свой час?

Юрый Стыльскі: Калі арганізатары прапанавалі мне выступіць на гэтым канцэрце, я ўспомніў, што на нашу творчасць Кабэйн паўплываў даволі моцна. Я калісьці "касіў" пад Курта, і нават спрабаваў быць такім сумным і загадкавым, як ён. Ну і музыку Nirvana я слухаў, праўда, я нічога не разумеў, пра што яны спяваюць. Тады інтэрнэту не было, а са слоўнічкам разбіраць яго тэксты было даволі тугавата. Хоць я нічога і не разумеў, але завучваў гэтыя песні на памяць. Напрыклад, пра што спяваецца ў "Polly", якую я выконваў на мерапрыемстве, я толькі нядаўна даведаўся... Я заслухоўваўся іх музыкай, і мне здавалася, што круцей за "Nevermind" проста альбома не існуе.

Еўрарадыё: А цяпер ёсць групы, якія гэтак жа ўплываюць на розумы пакалення, як некалі Nirvana, як табе падаецца?

Юрый Стыльскі: Іх мора, вядома. Але такога новаўвядзення, хвалі, свежага соку, які пусціла Nirvana, бо яны тады цэлы стыль новы прыдумалі, і ў нейкім плане перавярнулі музыку, цяпер ніхто не робіць, мне здаецца. Можа, дзесьці яны і з'яўляюцца, такія гурты, але я мала слухаю музыкі апошнім часам, паколькі яе пошук займае шмат часу. Калі чалавек прыходзіць з працы дадому, ён уключае тэлевізар або магнітафон, а я бяру ў рукі гітару і граю што-небудзь сваё. Бывае, вядома , калі "Вконтакте" па рэкамендацыі кагосьці з сяброў "тыкнешь" што-небудзь і паслухаеш. А так, бо гэта трэба лазіць па спецыяльных сайтах, шукаць, а ў мяне няма на гэта часу.

Мы павінны рабіць тое, што рабілі, толькі ў палепшанай якасці

Еўрарадыё: Як справы ў "Дай Дарогу!"?

Юрый Стыльскі: У нас цяпер так "прэ", што, напэўна, Сашы (ба -гітарыст гурта, — Еўрарадыё) ддзецавяца звольніцца з працы. І Яўгену (мэнэджар гурта , — Еўрарадыё) таксама, калі ён будзе з намі ездзіць. Такі травень у нас заняты: мы граем на мностве байк-злётаў, у Маскву нас завабілі, на "Дабрафэсце" выступім. У Мінску 8 траўня далі сольнік у клубе Re: Public. Добрыя навіны.

Еўрарадыё: Гэта што тычыцца канцэртаў. А што наконт новых песень чуваць?

Юрый Стыльскі: Песні паволі нараджаюцца. Але я неяк не спяшаюся, таму што ў нас звычайна альбом выходзіць раз у чатыры гады. Шмат усяго прыходзіць у галаву, але я фільтрую — не жадаю "ваду" пісаць, спрабую сабраць канцэнтрат, каб было не сорамна гэта паказаць.

Еўрарадыё: Нейкія новаўвядзенні ў гуку будзеце выкарыстоўваць у працы над новым альбомам?

Юры Сатыльскі: Ведаеш, нават калі мне кажуць: "Глядзі, якая тэма! Тут яе можна "обсмактаць" вось так і атрымаецца добрая песня!". Мяне неяк не прэ. Калі шчыра, то, што выліваецца, то выліваецца і атрымліваецца менавіта так. А калі адмыслова пад нешта падладжвацца і ісці ў нагу з новымі хвалямі, прыкручваць нейкія сінтэзатары — гэта далёка для мяне. Хоць, вось, я сказаў пра сінты, і, магчыма, можа, нейкага электроннага гучання ў некаторых песнях нам і не хапае. Але трэба да гэтага прыйсці. Трэба займацца, а мы пакуль працуем ўтрох, і нас гэта задавальняе. Спрабавалі нядаўна ўзяць яшчэ аднаго гітарыста, як у "Акустыкцы", думалі шчыльнейшы саўнд зрабіць, пачалі "рэпаць" — атрымалася нейкая каша-малаша. Думалі ў старую песню ўставіць яшчэ адну гітару... Не ведаю... Можа, у наша цяперашняе гучанне варта ўставіць нейкія эфекты... Але мы пакуль застаемся ранейшымі.

Ды нічым цяпер не здзівіць! Мне здаецца, што прагрэс падышоў да нейкага тупіка, што прыдумаць нешта незвычайнае вельмі складана. З сінтэзатараў усё, што магчыма, павыціскалі, музыка развілася і дэградавала. І прыляпіць гэта ўсё да "Дай Дарогу!", і знайсці для гурта больш сучаснае гучанне... Быць можа, нам варта звярнуцца да сур'ёзных студый, якія якасна запішуць наш матэрыял. Таму што, калі паслухаць нашы запісы 90-х ці самаробкі, тут, вядома, ёсць працэнт "кульгавасці". А ў іншым, я думаю, нам не трэба нічога шукаць. Мы павінны рабіць тое, што рабілі, толькі ў палепшанай якасці.

Цяпер ужо больш-менш знайшлі сябе, сталі запатрабаванымі і стаім на нагах

Еўрарадыё: Як увогуле ў апошні час жывецца гурту? У вас жа цяпер ўсплёск папулярнасці?

Юрый Стыльскі: Ну, трохі палягчэла, як быццам. Раней мы віселі ў нейкім андэграўндзе і знаходзіліся ў падвешаным стане: можа, усё ж працу знайсці. Можа, на канвеер якой-небудзь уладкавацца. Або на будоўлю. А цяпер ужо больш-менш знайшлі сябе, сталі запатрабаванымі і стаім на нагах. Падужэлі, і гэта радуе.

Зрабіць спецэфект, секунда якога каштуе больш за 100 долараў — гэта ўражвае

Еўрарадыё: Што чуваць наконт новага кліпа?

Юрый Стыльскі: Мы здымаем відэа на "Отравлены мозги". Засталося разабрацца з адным спецэфектам. Наш Вова прымяняе ўсе свае прафесійныя навыкі для таго, каб атрымаўся, як мне здаецца, вельмі прыстойны прадукт. Гэта значыць, калі б у праграме MTV падчас паказу нашага кліпа ўнізе з'явіўся радок з подпісам Guns N ' Roses або Bon Jovi, а мой твар памяняўся на іншы, можна было б і паверыць. Там такія спецэфекты, столькі працы! Я не тое што хвалю наш прадукт, але над ім сапраўды працавалі спецыялісты ў гэтых пытаннях. Зрабіць спецэфект, секунда якога каштуе больш за 100 долараў — гэта ўражвае. Вось, кажуць, бачыш, эфект як у Мадонны: сценка плыве, як быццам мора перавярнулі вертыкальна? Такога ўзроўню відэа зрабіць не кожны можа.

Вось тут я малы пласцінкі запускаў у аблокі, а сёння тут стаіць нейкая "Карона"

Еўрарадыё: Што новага ў Брэсце? Чым дыхае горад?

Юры Сатыльскі: Дамы разбудощваюцца. Шкада, што ў мяне не было фотаапарата ў мінулым. Можна было ўсталяваць фоцік на адным месцы і паглядзець, як гэтае месца зменіцца за 5-10 гадоў. Наогул усё па-іншаму! То бок, вось тут я малы пласцінкі запускаў у аблокі, а сёння тут стаіць нейкая "Карона". Было калісьці шмат зеляніны, а цяпер высякаюць дрэвы... Але ў плане культурным, вядома, хочацца больш музыкі, весялосці, а ў нас нават электроніка ўсохла. Гэта адбываецца, магчыма, дзякуючы развіццю інтэрнэта, сацсетак, МР3, якія шукаюцца за 5 секунд. Народ расслабіўся, клубная культура памерла, ніхто не робіць вечарынак. Канцэрты праводзяцца раз на паўгода, але туды мала прыходзіць людзей. Сумна. Калі, скажам, у кагосьці ёсць дом, сям'я, дзеці, любімая праца, любімая жонка, ён знаходзіцца ў нейкім сваім рэлаксе. А калі ў кагосьці усяго гэтага няма, ён хоча чарпануць энергіі звонку, то ён наўрад ці гэта знойдзе ў Брэсце.

Еўрарадыё: Што трэба рабіць, каб вырвацца з гэтага кола?

Юрый Стыльскі: Падарожнічаць! Ехаць у тую ж Варшаву!

Калі хочаш пагуляць, трэба трохі папарыцца, падзбіраць грошай, паляцець у Рым і проста абасрацца ад шчасця

Еўрарадыё: Ты любіш падарожнічаць?

Юрый Стыльскі: Так, прыкольна. Толькі трэба, каб побач былі блізкія і добрыя сябры, таму што аднаму або побач з незразумелым спадарожнікам падарожнічаць сумна. Бо падарожжа — гэта эмоцыі! Глядзі! Я хачу, каб менавіта ты гэта ўбачыў! А ехаць аднаму, гэта так сумна, што лепш ужо дома пасядзець.

Еўрарадыё: Ты аддаеш перавагу адпачынку на цёплых пясках або ў месцах, дзе ёсць што паглядзець?

Юрый Стыльскі: Мне без розніцы. Абы гэта было нейкае новае месца, не падобнае на Савецкі саюз. Таму што я ў нас ужо ўсюды быў. Мне кажуць: "Паехалі ў Віцебск пагуляем!". А я пытаюся: "А што там ?". Ну, там гэта і тое... Ну, бо ўсё тое ж самае! Адзінае, вялікі мост! На што там яшчэ глядзець? Тая ж архітэктура, тыя ж скрыначкі, той жа Ленін. Можа, гэта гучыць і непатрыятычна, але калі хочаш пагуляць, трэба трохі папарыцца. Падзбіраць грошай, паляцець у Рым і проста абасрацца ад шчасця.

Еўрарадыё: А ты быў у Рыме?

Юрый Стыльскі: Пакуль не. Але Вова (дырэктар гурта, — Еўрарадыё) цяпер у Рыме. Ён дасылае без канца мне фота адтуль: то " араз пойдзем на Гагена", то " глядзі, які Геракл!" (смяецца).

Цяпер гляджу на карціны, усё ж яны некалькі недаробленыя. Калі дацягнуцца рукі, то нешта падкарэктую

Еўрарадыё: Ты пішаш карціны, яны прадаюцца? Хто іх купляе, прыхільнікі або незнаёмцы?

Юрый Стыльскі: Нядаўна купіў адзін багаты чалавек. Ён не прыхільнік. Мы з ім нядаўна пазнаёміліся. Яму проста спадабаліся карціны. Для яго тысяча долараў — гэта не шмат. Ён натхнёны мастацтвам.

Еўрарадыё: Будзеш працягваць маляваць аголеную натуру або пяройдзеш на папулярных сёння катоў?

Юрый Стыльскі: Не ведаю, як папрэ. Бо як было? Я намаляваў адну карціну, а потым падумаў, што будзе добра зрабіць канцэптуальную выставу. А што можа быць больш цудоўным за жаночае цела? Распачаў апытанне сярод сябровак, яны пагадзіліся... Раней, калі маляваў, здавалася, што атрымліваецца шэдэўр, яшчэ мазочак і фінал! А цяпер гляджу, усё ж яны некалькі недаробленыя, я шмат чаго б перарабіў. Калі дацягнуцца рукі, то нешта падкарэктую. А пакуль стаяць.

Хакей — гэта ж сапраўдны панк-рок

Еўрарадыё: Ці збіраешся наведаць Чэмпіянат свету па хакеі?

Юрый Стыльскі: Па тэлевізары я часта гляджу хакей, а на жыва ніколі не даводзілася! Але гэта варта таго! Калі ў нас будзе час, а мы яго пастараемся знайсці, дастанем квіткі на выгадныя месцы ў зале і прыедзем. Мы вось збіраемся акурат перапісаць песню "Паника на льду", будзе вельмі дарэчы. Нашы старыя трэкі ўсё ж вельмі самаробна гучаць. Я вельмі шкадую, што нашы старыя альбомы, "На морозе", "Зарубило", запісаныя ў такой дрэнным якасці. Узяць альбомы Green Day, гурта, ад якога я ў свой ​​час фанацеў, падабраў усе песні на гітары, іх альбом 98-га года гучыць амаль так, як і апошні, 2011-га. Я проста афігеў, калі нядаўна пераслухаў. І падумаў, што мы былі прыдуркамі, што рабілі гэта ўсё самапалам, Пецю знайшлі ў падвале. Вядома, стаяла пытанне грошай.

А пра хакей, так, трэба ехаць. Гэта ж практычна канцэрт, сапраўдны панк-рок. Схадзіць на такі канцык, можна набрацца столькі энергіі, такога натхнення! Добрае мерапрыемства. І дзіўна ўсё ж, што ў нас.