Меркаванне: Нататкі адной бакінкі пра Батумі ў жніўні

Автор: Ника Мусави, Баку, JamNews

— Уяўляеш, мама купіла тут кватэру! У сэнсе, "як"? Вельмі проста. Праходзіла міма, убачыла аб'яву, падлічыла, вырашыла, што гэта нядорага, і купіла. Праўда, дом толькі праз два гады дабудуюць. І тады яны з татам пераедуць сюды і адкрыюць цэх. Будуць пячы азербайджанскія прысмакі. Праўда, крута? Я так за іх рада. Новае жыццё пачнуць, ды яшчэ сярод такой прыгажосці ... Тата? А што тата? Таце добра там, дзе мама. Хоць у Азербайджане, хоць у Грузіі, хоць у Катманду.

Вось так паездка на адпачынак у Батумі змяніла жыццё азербайджанкі Эльміры Аліевай. Дакладней, зменіць у бліжэйшыя два гады, калі толькі забудоўшчыкі не падвядуць. Мая ж ўласная паездка сюды, на жаль, ці на шчасце, апынулася куды менш лёсавызначальнай.

У Батумі я не была чатыры гады. І за гэты час ён паспеў перайсці для мяне з разраду рэальных геаграфічных кропак ў нешта паўміфічнае. І, шчыра кажучы, магчымасць пераканацца ў яго рэальнасці асаблівага захаплення ў мяне не выклікала. Хоць бы таму, што курортныя гарады ў разгар сезону — гэта папсова, а я сноб.

Але жаданне збегчы з сваёй шарашкінай канторы да чужога мора і правесці час з сябрамі ўзяло ўверх. Да таго ж, збольшага ўсё ж хацелася, праз чатыры лета, вярнуцца ў тую самую кропку Б. і параўнаць ўражанні.

Адразу скажу: параўнаць нічога не атрымалася. Таму што, як аказалася, папярэднія ўражанні ўжо амаль што цалкам сцёрліся. Затое з'явілася шмат новых.

1. Чарнаморскі пляж для бакінкі — адно суцэльнае "занадта". Занадта камяністыя бераг і дно, так што чалавек, які звыкся да пясчанага Каспія, зусім не разумее, як тут перасоўвацца. Занадта хутка становіцца глыбока. Занадта чыстая вада. Занадта танныя (а то і зусім бясплатныя) шэзлонгі.

2. Дарожны рух у цэнтры жнівеньскага Батумі — дадатковы круг дантаўскага пекла. Трапляюць сюды кіроўцы, незадаволеныя трафікам ў сваіх родных гарадах. Мала таго, што коркі жахлівыя самі па сабе, так яшчэ і дарожная паліцыя падлівае алею ў агонь, перакрываючы нейкі жыццёва важны ўчастак шляху і прымушаючы ўсіх рабіць здаравенны круг.

3. Ежа ў рэстаранах і іншыя радасці жыцця тут даражэй, чым у Тбілісі. Прычым, 10% за абслугоўванне, уключаныя ў кошт, зусім не ўплываюць на паваротлівасць афіцыянтаў. Затое ўсё вельмі смачна, а ў кавярні "Фанфан" вам прынясуць цэлае вядро мідый у сырным соусе. Дарэчы, чатыры гады таму я зайшла ў Фанфан, калі ён толькі-толькі адкрыўся, і цяпер была шчыра рада, што ўсё ў гэтай установы склалася добра.

4. Батумі — горад кантрастаў. Здаецца, што сюды, як на склад, звезлі будынкі з усяго свету, з усіх эпох і склалі ў адвольным парадку. І цяпер блакітны асабняк у стылі арт-нуво суседнічае з ўзорамі мадэрна, а пазалочаная пафасная вежа Дональда Трампа — з патрапанай спадчынай Мікіты Хрушчова. Вось ідзеш ты па засаджаныя пальмамі вулачцы, змагаючыся з адчуваннем, што знаходзішся ў Ніцы, паварочваеш за кут, і тут жа трапляеш у квартал, які моцна нагадвае гета. Праўда, вясёленькая такое гета. З плюшавымі цацкамі, якія сушацца на вяроўках.

5. На пляжы адзін мужчына кажа іншаму: "Напэўна, дождж ужо ідзе з Кабулеці". І адразу здаецца, што дождж — гэта жывая і нават разумная істота, якая нетаропка, але бадзёра крочыць па горнай дарозе ў плашчы на ​​голае цела. Хутка прыйдзе. Час ставіць чайнік.

6. Аб'явамі "Здаецца кватэра" абчэплены увесь горад, і паступова ствараецца ўражанне, што ўвесь горад цалкам здаецца ў наём.

7. Гэта горад ненакрашаных жанчын з мокрымі валасамі і ў шортах, якія часова забыліся пра такія рэчы, як касметыка, бюстгальтары пуш-ап, фен, туфлі на абцасах і г.д. Па вуліцах ходзяць уборы розных нацыянальнасцяў, выдатныя ў сваёй паслабленай натуральнасці.

8. "У жніўні усё даражэе. Абсалютна ўсё, нават грамадская прыбіральня", — скардзіцца турыст, які правёў тут ужо больш за месяц, — "Яшчэ два тыдні таму гэта каштавала 30 тэтры, а цяпер ужо 50".

9. Калі ў цэнтры горада аўтамабільны навігатар яшчэ худа-бедна арыентуецца, то бліжэй да ўскраін ўжо бяссільна разводзіць рукамі. І тады даводзіцца спыняцца і пытаць дарогу ў насельнікаў спальных раёнаў — даміноўнікаў, хатніх гаспадынь, якія выбіваюць матрацы, хлопцаў, якія рамантуюць ровары. І яны шчыра спрабуюць вам дапамагчы, перакрыкваючыся з балконаў, спрабуючы высветліць, дзе тут вуліца Кіквідзэ, і ці існуе яна наогул, махаюць рукамі ў меркавана патрэбным кірунку. Ну і паміж справай прапануюць зняць жыллё прама ў гэтым двары.

10. Здаецца, у мяне з'явілася новая "мара ідыёта". Пабываць у Батумі позняй восенню ці зімой. Калі мора астывае і ўздыхае з палёгкай, таму што ніхто ў яго больш не лезе, павіскваючы ад страху і задавальнення. Калі сыходзяць арды турыстаў. Суціхае узбуджаны шум на вуліцах. І горад застаецца сам-насам з сабой і сваімі жыхарамі. Якім ён становіцца тады?