Мікіта Васільеў: Я буду Кайл Маклахлэн. І буду пісаць маднату

17/09/2014 - 15:22

Мікіта Васільеў, ён жа (((О))), заехаў да нас па шляху на Vilnius Music Week. Кажа, што крыніца нечытэльнай назвы (((О))) ляжыць у яго любімай гульні Silent Hill. А (((О))) — гэта чатыры магічныя кругі, упісаныя адзін ў адзін. Такая вольная інтэрпрэтацыя "німба сонца" з гульні. А яшчэ Мікіта падумвае змяніць назву свайго "незразумелачаго", якое ў прыдачу яшчэ і ня гугліцца. Але затое эфектна выглядае на фоне іншых назваў.

Калі не працаваць, як усе нармальныя людзі, хочацца хоць бы музыкай зарабляць

Еўрарадыё: Два гады таму ты прылічаў свой праект да андэграунду. Тваю музыку ведалі ў асноўным за мяжой. І ты граў мала канцэртаў у Беларусі. Цяпер ты выпускаеш паспяховыя альбомы. Лічышся надзеяй беларускай электроннай музыкі. Гэта значыць, на тваю музыку пачалі рэагаваць?

Мікіта Васільеў: Так, нарэшце!

Еўрарадыё: І ты цяпер не ў андэграўндзе?

Мікіта Васільеў: Ды не. Ўсё яшчэ там жа, дзе і быў. Нічога асабліва не змянілася. Амаль ніякіх грошай я не атрымаў за тое, што я выступаю недзе. Адзіныя, хто мне шчыра заплаціў, гэта Akute: за выступ у іх на разагрэве. Ну, дзяўчынкі сталі мяне любіць — вось што змянілася за гэтыя два гады (смяецца).

Еўрарадыё: І ўсё ж, калі ў музыцы заканчваецца андэграўнд?

Мікіта Васільеў: Калі праект пачынае добра аплачвацца — гэта першы трывожны званочак. Калі чалавек жыве не ў дастатку, а мае сярэднестатыстычны даход, то ён, уласна, і музыку такую піша. А калі з'яўляецца звышпрыбыткі, мне здаецца, змяняецца свядомасць чалавека, і музыка робіцца іншым. Тут грае ролю фінансавы поспех. З гэтага пачынаецца выхад з андэграўнду.

Еўрарадыё: А ты сам імкнешся выйсці з андэграўнду і стаць фінансава паспяховым музыкам?

Мікіта Васільеў: Вядома, вельмі хацелася б. Таму што ў Гомелі знайсці працу цяпер вельмі цяжка: патрэбныя звычайна чалавек з вышэйшай адукацыяй або дзяўчына. Я, на жаль, не дзяўчына, і вышэйшай у мяне таксама няма, таму што ў свой час мне не спадабалася вучыцца ва ўніверсітэце, і я сышоў адтуль, пра што цяпер шкадую. І калі не працаваць, як усе нармальныя людзі, хочацца хоць бы музыкай зарабляць. Гэта значыць, я не маю нічога супраць мэйнстрыму, і сваю музыку планую менавіта ў гэтым ключы развіваць, рабіць яе больш агульнадаступнай і менш замкнёнай на маіх нейкіх перажываннях. Мне хочацца цяпер рабіць нешта каляклубнае. Таму што цяжка выходзіць на сцэну і граць тое, ад чаго сэрца баліць, што выклікае адразу кучу успамінаў. Надакучыла перажываць і пакутаваць.

Мікіта атрымлівае прэмію Experty.by "Лепшы альбом-2013" па меркаванні замежных крытыкаў

Я хутка буду Кайлам Маклахланам

Еўрарадыё: "Forever I Am" — твой папярэдні альбом-аўтабіяграфія. Па версіі замежных экспертаў на прэміі Experty.by ён стаў альбомам 2013 года. У ім ўраган эмоцый. Але часцей змрок і меланхолія. Чаму твой герой — гэта ты сам?

Мікіта Васільеў: Я з дзяцінства быў схільны да самааналізу, да самакапання. Я баўлю час часцей сам з сабой, чым з людзьмі. Мне трэба шмат асабістай прасторы. І мне з сабой цікава. Магчыма, таму я свае перажыванні ў музыку і перакладаю. Праўда, нарыхтовачкі майго альтэр-эга ўжо з'явіліся. Я зрабіў са сваёй зімовай шапкі балаклаву. Зашыў ёй рот, гэтай балаклаве, і аднойчы выступіў у ёй. Назваў гэтую маску Кайл Маклахлан, у гонар акцёра, які здымаўся ў "Твін Пікс", і ўвогуле, у кучы добрых фільмаў. Ну вось, я Кайл Маклахлан буду хутка, мяркуючы па ўсім (смяецца). Калі гэтая ідэя атрымае жыццё, калі людзям спадабаецца, то чаму б у масцы не павыступаць? Тым больш, фатаграфіі атрымліваюцца куды больш удалыя (смяецца). Таму што калі я выступаю, пачынаю круціць свае ручачкі, ціснуць кнопачкі, у мяне вельмі дэбільны твар атрымліваецца. А ў масцы я выглядаю куды больш выгадна. Альтэр-эга з'явіцца, я думаю, і музыка будзе не пра мяне, і не пра маі нікому не патрэбныя перажыванні.

Еўрарадыё: Дарэчы, "Fоrever I Am" музычны крытык Таццяна Заміроўская назвала "цалкам беларускай электронікай, дзе ўсё зроблена так, як мы любім і прызвычаіліся".

Мікіта Васільеў: Дык я ж тут нарадзіўся! Я люблю сваю краіну. Я б тут змяніў, вядома, шмат што (смяецца). Але неяк можна з гэтым з усім змірыцца, гэта такая адметная рыса ўсіх беларусаў, прыцярпецца. Беларускі, дык беларускі!

Еўрарадыё: Улетку выйшаў твой апошні альбом "Motherland". Ён пра унутраную радзіму і пра трагедыю чалавечай душы. Божа, няўжо ўсё так дрэнна ?! Ты ж такі малады!

Мікіта Васільеў: (смяецца) Ды не! Насамрэч, у мяне ўсё выдатна! Я не такі сумны і маркотны, як можа здацца. Не ведаю, чаму, але з самага дзяцінства я вось такі чалавек. Першая кніга, якую я прачытаў, быў зборнік апавяданняў Эдгара По. Мне дзіка спадабалася. А ў яго ж не вельмі такія жыццярадасныя гісторыі. Там пастаянна кагосьці жыўцом хаваюць і г.д. Я Silent Hill люблю, я вельмі люблю Дэвіда Лінча, гэта наогул мой самы любімы рэжысёр. Блэк-метал люблю. Я не магу слухаць што-небудзь дзіка жыццярадаснае, што прапануе MTV-фармат. Я, натуральна, жартачкі адпускаю з нагоды і без нагоды, і радуюся жыццю. Але проста калі ўжо рабіць музыку, то трэба пісаць пра нешта больш трагічнае, больш годнае. Гэта як Таркоўскі казаў, што ў жыцці ёсць значна больш важныя рэчы, чым шчасце. Я з ім не да канца, але недзе напалову згодны, што акрамя гэтага шчаслівага боку, трэба яшчэ разглядаць сумны, капацца ў ім, даставаць гэта ўсё на паверхню, пакутаваць на публіку.

Калі б не музыка Акіра Ямаока, палова Silent Hill пайшла б ў сраку

Еўрарадыё: Наколькі дакладна сучасная электронная музыка можа перадаць трагедыю чалавека?

Мікіта Васільеў: Можа. Тут усё залежыць ад чалавека, які піша гэтую музыку. Не важна, у якім гэта стылі, можа быць, ён спявае, грае на цымбалах ці стукае ў барабан. Бо, па сутнасці, нават для барабанаў можна стварыць вельмі эмацыянальны твор.

Еўрарадыё: Некаторыя людзі ўспрымаюць электронную музыку як набор гукаў. Ці часта электронныя музыкі займаюцца падобным твайму "самакапаннем"? Хто гэта робіць вельмі добра, на твой погляд?

Мікіта Васільеў: Акіра Ямаока — японскі кампазітар, які напісаў музыку, у тым ліку, і амаль для ўсіх частак гульні Silent Hill. І пачынаючы з першай часткі, з гэтага нойз-індастрыэла, і да апошніх частак — гэта проста геніяльна! Калі б не гэтая музыка, палова Silent Hill пайшла б ў сраку. Не быў бы Silent Hill Silent Hill-ам, калі б не яго музыка. З усёй музыкі ў цэлым Ямаока — адзін з самых яскравых кампазітараў, здольных закрануць нешта глыбіннае, ўскалыхнуць, прымусіць падумаць, пасядзець, паглядзець удалячынь. Ёсць яшчэ ангелец Берыа. Ён робіць гэрыдж. Усе яго ведаюць у нас. Ну, вось у яго таксама досыць эмацыйная музыка. Але я яго не люблю.

Еўрарадыё: Чаму?

Мікіта Васільеў: Не мая плынь, так бы мовіць. У яго нейкія пакуты не такія (смяецца). Я музыку разглядаю па двух крытэрыях: альбо яна мне падабаецца, альбо не падабаецца.

Нават у Гомелі з'явіліся пацаны ў ласінах

Еўрарадыё: Таксама заведзена думаць, што ў электроннай музыцы кожны дзень ўзнікае новы напрамак. Што цяпер актуальна? І наколькі ты выкарыстоўваеш нешта актуальнае ў сваёй музыцы?

Мікіта Васільеў: Тое, што актуальна, я наогул ніколі не выкарыстоўваў у сваёй музыцы, гэта мая бяда, увогуле. Што я і хачу выправіць. А наконт актуальнага ... Паўгода таму вось быў trap — гэта паўдзённы хіп-хоп. Ён у розныя гады па-рознаму называўся: кранк, паўдзённы хіп-хоп. Цяпер, раптоўна, trap. Тое, што цяпер мы ведаем, як trap, гэта сумесь EDM-музыкі, то бок, танцавальнай, з класічным баунсам. Вось гэтая сумесь і была актуальная. Яна збірала вялікую колькасць людзей у Піцеры і Маскве, і наогул, дзе заўгодна. Нават у Гомелі з'явіліся пацаны ў ласінах, доўгіх майках, кепках, хоць усё гэта вельмі жаласна выглядала, але тым не менш. Але цяпер гэта усё нібыта пайшло на спад. І каб усе ехалі з глузду па нейкім новым стылі электроннай музыкі, такое не назіраецца. Напэўна, прадзюсары затаіліся і чакаюць патрэбнага моманту, каб выпаліць нешта новае.

Музыкі нашы сядзяць у сваіх гаражах і думаюць, што ім не трэба нічога рабіць, каб пра іх даведаліся

Еўрарадыё: Глядзі, у Мінску, напрыклад, пастаянна праходзяць нейкія клубныя вечарынкі і фэсты, на якіх граюць нашы ж музыкі. Да таго ж, яны ўвесь час выдаюцца на замежных лэйблах. Але ніша электроннай музыкі ў нас па-ранейшаму не запоўненая. У чым жа справа?

Мікіта Васільеў: Таму што яны на гэтых сваіх лэйблах выдаюцца, і ўсё! Дзе гэтыя альбомы выходзяць? Калі друкуе яго які-небудзь японскі лэйбл, то, па ўсёй бачнасці, у Японіі альбом у асноўным і распаўсюджваецца. У гэтым і бяда! Музыкі нашы, а гэта бяда ўсіх, не толькі электроншчыкаў, як мне падаецца, сядзяць у сваіх гаражах і думаюць, што ім не трэба нічога рабіць, каб пра іх даведаліся. Усе іх заўважаць. Усе прыйдуць. Усе журналісты адразу захочуць ўзяць у іх інтэрв'ю. Іх паклічуць на ўсе канцэрты. І адразу ў іх будуць грошы не толькі за выступ, а нават за тое, што яны ў краму за хлебам выйшлі. Ну вось, не будзе такога! Асабліва ў гэтай краіне! У нас і так тут з шоў-бізнэсам ўсё хранова. І трэба даваць пра сябе ведаць. А яны сядзяць, ну вось, Grun, у прыватнасці. Наколькі я ведаю, ён у адным мінскім клубе засеў і за яго межы амаль не выходзіць. У гэтым ўся і праблема! Музыкі, можа, і ёсць. Яны запісваюць свае найвялікшыя творы і могуць пацягацца з любым электроншчыкам. Але калі яны нікому не вядомыя, то яны нікому не вядомыя.

Еўрарадыё: А ты адразу вырашыў пра сябе заявіць?

Мікіта Васільеў: Я сядзеў і глядзеў фільм Дэвіда Лінча "Галава-гумка". Потым сябар адразу пасля гэтага скінуў мне Вконтакте вельмі псіхадэлічную песню гурта "Кантэйнер". І вось пасля гэтага на мяне найшло азарэнне, што я павінен заняцца музыкай. І калі я зрабіў свае першыя дэмкі, то пачуў, што гэта не ёсць добра. Мне яшчэ трэба вельмі і вельмі працаваць над сабой. Вось, уласна, я сам з сабой дамовіўся ў той дзень, што калі я зраблю штосьці, што не сорамна будзе паказаць некаму, тады я пачну даваць пра сябе ведаць. Але так. Я першапачаткова хацеў, каб нехта гэта паслухаў. Будзе, вядома, гучнае параўнанне з Ягорам Летавым, але ў мяне погляды на музыку, як у яго. Ён казаў, што яго музыка — гэта маячкі па знаходжанні сваіх людзей. Гэта значыць, я выпусціў песню, яна кудысьці сышла. І такі, як я, яе пачуе. Вось спачатку ў мяне было такое стаўленне да сваёй музыкі. Потым я зразумеў, што хопіць займацца самакапаннем і маркотным лайном. А час бы ужо справы рабіць, а не пакутаваць.

Калі б я калі-небудзь напісаў хіп-хопавы біток, і які-небудзь Ліл Уэйн або Тайга той жа ўзялі яго, я быў бы шчаслівы

Еўрарадыё: Ты пішаш і запісваеш музыку сам у хатніх умовах. А хацеў бы, каб хтосьці іншы звёў тваю музыку?

Мікіта Васільеў: Так! Калі ён гэта зможа зрабіць больш якасна, то я чакаю гэтага моманту як другога прышэсця (смяецца)! Таму што я ўжо задалбаўся, шчыра! У мяне няма ніякіх умоў для таго, каб займацца музыкай. Я, дзякуй богу, нарэшце купіў сабе ноўтбук ў 2014 годзе з двума ядрамі ў працэсары — о-о-о, падняўся (смяецца). Калі ўжо ва ўсіх 4 ядры, у мяне два толькі! Але сутнасць у тым, што гэты ноўтбук мяне хоць неяк выцягвае. Я цяпер пішу на ім. Ён мне дае разгарнуцца. Раней, калі я дадаваў на сваім старым камп'ютары на адзін сінтэзатар больш, усё пачынала пярдзеть, хрыпець, тармазіць — гэта было проста жахліва. У любым выпадку, так, я чакаю таго, хто можа звесці маю музыку.

Еўрарадыё: Марыш выдацца на якім-небудзь суперкрутым лэйбле?

Мікіта Васільеў: Ёсць лэйбл, які мне падабаецца — Young Money ў Амерыцы. Ён працуе ў асноўным з хіп-хоп-артыстамі — Лілам Уэйнам, Дрэйкам, Нікі Мінаж... Вось калі б я калі-небудзь напісаў хіп-хопавы біток, і які-небудзь Ліл Уэйн або Тайга той жа ўзялі яго, я быў бы шчаслівы. У мяне ёсць такая мара. Але для гэтага трэба ну зусім маднату рабіць! Таму што тое, што я цяпер раблю, ім не трэба. Вось з імі я б пасупрацоўнічаў. Ну, цяпер жа інтэрнэт ёсць ва ўсіх. Навошта з кімсьці супрацоўнічаць, абмяжоўваць сябе межамі нейкіх кантрактаў, калі можна выкласці ўсё і мець поспех ужо з гэтага? Вядома, трэба каб нехта дапамагаў. Канцэрты дапамагаў задавальняць. Але прама каб з нейкім лэйблам, кшталту: уау, хачу на Universal, — не, не хачу!

Па тэлевізары была перадача "5х5", я дзіка яе любіў, але толькі "Куклы" мяне там і зачапілі

Еўрарадыё: Гомель — мека беларускага метала. Наколькі цяпер гэта адпавядае рэальнасці? Як праходзіць музычная жыццё горада?

Мікіта Васільеў: Метал ўсё яшчэ жывы! На жаль (смяецца)! Таму што гэта такі метал, які не трэба, каб быў. Наш метал затрымаўся на ўзроўні 2007 года — метал-кор, дэз-кор і які-небудзь піўны хэві-метал: Ножык з Gods Tower ўсё яшчэ трасе хаерам, агаляе цыцкі на канцэрце і крычыць, што хэві-метал жывы! Гэта ўсё, што ў нас ёсць. Вось, Паша Паўліхін, гітарыст "Расты", быў вельмі відным дзеячам у свой час. Але цяпер у яго рэстаранны бізнэс. І ён сышоў цалкам з гэтага ўсяго, калі не лічыць, што ён здае рэпетыцыйную кропку. Ну, вось. У нас усё засталося там, у тым жа балоце, дзе яно першапачаткова і было. І сказаць, што ў Гомелі з'явілася нейкая колькасць новых цікавых выканаўцаў, няхай нават невялікае, нельга, таму што яны тупа ня з'явіліся. Ёсць у мяне знаёмыя Cat Riot, з якімі мы выступалі двойчы ў Мінску ў "Графіці". Вось у першы раз іх неяк успрынялі добра, гэта было весела і крута! А ў другі раз, калі я прэзентаваў свой альбом, па-першае, прыйшло мала людзей, па-другое, яны ўсе сядзелі за столікамі і не жадалі танцаваць. А я на іх лаяўся са сцэны. А калі на сцэну выйшлі Cat Riot, людзі проста ўсталі і сышлі. Група робіць цікавы хіп-хоп, хоць ім, вядома, трэба над сабой працаваць. А так, у нас там усё вельмі дрэнна ідзе з музыкай, на мой погляд.

Еўрарадыё: А ў цэлым, у беларускай музыцы як ідуць цяпер справы, як табе здаецца?

Мікіта Васільеў: Нашмат лепш, чым было (смяецца). Вось я калі маленькі быў, я хацеў слухаць што-небудзь наша, таму што я ж тут нарадзіўся. Але я нічога, акрамя гурта "Куклы" не мог слухаць. Мне нічога больш не падабалася. Па тэлевізары была перадача "5х5", я дзіка яе любіў, але толькі "Куклы" мяне там і зачапілі. Я глядзеў і вельмі маркоціўся, што няўжо ўсё так дрэнна? Мне вось не падабаецца ўвесь гэты наш БНФ-рок. Я не маю нічога супраць апазіцыі, я магу часткова падзяляць іх погляды, але спяваць песні такой накіраванасці я б не стаў. Я ўвогуле не люблю палітызаваную музыку, за выключэннем Rise Agaist the Machine. А наша музыка альбо палітызаваная да нейкіх абсурдных ступеняў, альбо жартоўная, кшталту гурта The UNB.

Нарэшце з'явіліся Akute, і я шчаслівы! Я шчаслівы, таму што гэта тое, што я магу паслухаць. Там у меру ўсё сумна, і ў меру не сумна, і модна, і стыльна, і маладзёжна. І вакаліст мужны і прыгожы, загадкавы басіст, які піша тэксты, і просты беларускі хлопец Паша Філатаў, які стукае на сваіх барабанах і нічога больш яму не трэба. У іх ёсць усё. Гэта выдатны гурт, на мой погляд. Яшчэ Clover Club рабілі сапраўды нешта добрае, але я вось даведаўся нядаўна, што яны распаліся. Bosae Sonca мне падабаецца. Не ўсе песні, вядома, але палова, дык дакладна. Алесь Зайцаў, я лічу, вельмі недаацэнены з добрым патэнцыялам вакаліст. Вось мы з ім зрабілі адну сумесную песню. І мне здаецца, што ён можа праспяваць яшчэ лепш. Мы з ім дамовіліся, што калі я напішу матэрыялу на ЕР, ён будзе ў мяне штатным вакалістам. І як я мог забыцца! Яшчэ The Toobes — наша ўсё! Вось чатыры гурты, якія мне сапраўды падабаюцца. Яшчэ ёсць электроншчык, але ён піша хіп-хоп, прычым, гэты навамодны Indian-trap, пад які "локцямі" усе танчаць, Skittles. Ён так, ён якасны. Але пра яго ў нас зноў жа ніхто не ведае. Але яму гэта нафіг і не трэба. Таму што яго вельмі добра ведаюць у Расіі. Яму плацяць за яго біты. У яго ўсё атрымалася.