Пра што пісалі Паўлавец і Алімкін на "Рэгнуме" (цытаты)
8 снежня з'явілася афіцыйная інфармацыя пра затрыманне двух грамадзян Беларусі — дацэнта БДУІР Юрыя Паўлаўца і вартаўніка брэсцкай школы Дзмітрыя Алімкіна. Першы значна больш вядомы. Пэўны час ён друкаваўся пад сваім імем у "Советской Белоруссии", на сайце газеты можна знайсці пяць артыкулаў за 2012 год. Загалоўкі характэрныя для СБ: "Па Еўропе зноў блукае прывід. Аб прэзідэнцкай гонцы ў Францыі", "Хопіць вучыць нас жыць. Пра палітыку ЕС" і ў тым жа духу. Адначасова Паўлавец пад псеўданімам Мікалай Радаў піша на расійскі сайт "Рэгнум", а выдуманым імем Павел Юрынцаў падпісаныя публікацыі на сайце Lenta.ru. Пры гэтым тон артыкулаў хоць і крыху крытычны ў дачыненні да беларускіх уладаў, але ў цэлым нават нейтральны.
7 жніўня 2016, "Рэгнум", артыкул "Навошта ў Беларусі пачалі шукаць "памагатых Рускага свету?"
"У існуючых сёння умовах варта чакаць яшчэ большай колькасці розных артыкулаў і рэпартажаў, дзе любая праява рускіх нацыянальных ідэй будзе ачарняцца ў палітычных інтарэсах беларускіх уладаў. Пры гэтым мясцоваму нацыяналізму, які ўжо атрымаў пэўную падтрымку з боку дзяржавы, канчаткова дадуць зялёнае святло".
Цікава, што артыкулы Радава на "Рэгнуме" цесна пераклікаюцца з публікацыямі Юрынцава на "Ленте", супадаючы ў асноўных тэзісах і манеры падачы. Рэдактарам абодвух выданняў можа быць цікава. Асабліва калі абодва плацілі ганарары.
Тым не менш убачыць распальванне нацыянальнай варожасці ў тэкстах Паўлаўца з першага разу складана. Я нічога такога не знайшоў.
З публікацыямі школьнага вартаўніка Дзмітрыя Алимкина ўсё значна весялей. Для пачатку — жаночы псеўданім Ала Бронь. Ужо незвычайна. Потым загалоўкі артыкулаў і іх змест. Бронь катэгарычна не прызнае існавання беларускай мовы, сумняваецца ў неабходнасці існавання Беларусі як асобнай дзяржавы і нават востра крытыкуе беларускія ўлады і яе асобных прадстаўнікоў асабіста, уключаючы кіраўніка дзяржавы Лукашэнку. Адважна, нічога не скажаш.
25 кастрычніка, артыкул "Беларусь сыходзіць з Рускага свету цішком, з улікам ўкраінскага вопыту"
"Беларускія русафобы, дапушчаныя дзяржавай да высокіх пасад, не дарма ядуць сваю кашу. З пачаткам новага навучальнага года яны прыдумалі новы спосаб засмечвання мазгоў падрастаючаму пакаленню беларускім дыялектам рускай мовы. Паколькі людзі ўпарта адмаўляюцца аддаваць дзяцей у беларускамоўныя класы, а пра перспектывы беларускамоўных ВНУ нават падумаць страшна, вырашылі пачаць з дзіцячых садкоў. Але не вельмі рэзка. Пакуль што толькі ў чацвяргі. Цяпер замест "рыбнага дня" ў чацвер будзе дзень беларускай мовы. Такім чынам, беларуская дзяржава разлічвае паступова пераадолець ірэдэнтысцкія настроі беларусаў, абсалютная большасць якіх жадае ўз'яднання са сваёй вялікай Радзімай — Расіяй".
"У некаторых рэгіёнах Беларусі на вёсцы існуюць асобныя беларускія гаворкі, якія русафобы лічаць мовай. Але беларускія гаворкі адрозныя ад рэгіёна да рэгіёна і на асобную мову ніяк не цягнуць. Па лексічным складзе беларускія гаворкі не маюць ніякага дачынення да перапоўненай паланізмамі літаратурнай беларускай мовы, якая была створаная ў 1920-1930-я гады пад кіраўніцтвам трацкістаў, пазней вычышчаных Сталіным з улады".
5 снежня, артыкул "Неабандэраўцы Украіны і неанацысты "Советской Белоруссии": браты-блізняты"
"Казаць пра генетычную розніцу паміж беларусамі і Вялікаросіяй можна было б толькі ў тым выпадку, калі б паміж Оршай і Смаленскам знаходзіліся Гімалаі, або акіян, або Вялікая кітайская сцяна і кіраўнікі строга сачылі б за тым, каб ні адна мыш не праскочыла. Але паколькі нічога такога няма, віншуем вас "соврамши", спадары русафобы. Па сутнасці, гульні беларускага дзяржаўнага агітпрапа нічым не адрозніваюцца ад тых, якія вядзе супраць Расіі і рускіх як неабандэраўская хунта на Украіне, так і празаходняя апазіцыя (уключаючы прэсу) унутры рэспублікі".
19 верасня, артыкул "Да якой "гібрыднай вайны" і з кім рыхтуюцца ў Беларусі"
"Каб весці гібрыдную вайну, трэба валодаць сваёй канцэптуальнасцю, сваім прадстаўленнем аб свеце, сваім вобразам будучыні. Нічога гэтага ў "беларускай эліты" не толькі няма, яны нават не могуць сабе гэта ўявіць. Калі яны атрымалі ў свае рукі кавалак рускай зямлі з рускім насельніцтвам, яны думалі, што сарвалі добры куш. У іх сярэднявечных уяўленнях валодання нейкай тэрыторыяй з насельніцтвам і рэшткамі прамысловасці дастаткова, каб стаць краінай. Так, у XVI стагоддзі гэтага было б дастаткова, але ў наш час, каб быць суб'ектам палітыкі, трэба мець культуру, адукацыю і навуку, высокія тэхналогіі і кантроль над рынкамі".
