The Toobes: Калі граеш побач з Offspring, хочацца парваць сябе на кавалкі!

The Toobes прыйшлі ў студыю Еўрарадыё на наступны дзень пасля маскоўскага канцэрта з The Offspring і распавялі пра свае новыя подзвігі, як заўсёды весела перабіваючы адзін аднаго. Пачалі хлопцы з самага актуальнага.

 

Стас Ламакін: У нас перафарбаваўся бас-гітарыст!

 

Косця Пыжоў: Гэта галоўная навіна!

 

Стас Мурашка: Ну, наогул, я хацеў пафарбавацца як сёрфер, каб паехаць на фестываль сёрф-музыкі. У бірузовы колер. Але своечасова спыніўся — застаўся белым. Падумаў, што калі мы граем з гуртом The Offspring, то трэба адпавядаць іміджу панк-музыкі.

 

Еўрарадыё: А як прыхільніцы ўспрымаюць "белага" Стаса?

 

Косця Пыжоў: Нармальна!

 

Стас Мурашка: Нармальна? Косця — мая самая галоўная прыхільніца.

"Вы што, з Мінска, ці што?"

 

Еўрарадыё: Як атрымалася камунікацыя з музыкамі The Offspring?

Стас Мурашка: Напярэдадні канцэрту гітарыст гурта Кэвін "Нудлз" даваў інтэрв'ю парталу tut.by. І мы глядзім і думаем: Зараз, зараз ён павінен пра нас нешта сказаць! Яму задаюць пытанне: "Вы ведаеце які-небудзь беларускі гурт?" А ён: "Не!" Ёлкі-палкі, што такое, думаем!?

 

Стас Ламакін: І вось, пасля канцэрту ў Мінску мы стаім, размаўляем, абменьваемся майкамі, і тут яны кажуць: "Вы што, з Мінска ці што?" Яны думалі, што мы не мясцовыя!

 

Стас Мурашка: А калі мы падарылі ім дыскі, Кевін "Нудлз" пальцам тыцнуў на песні "Follow me" і "Crаp on the Radio".

 

Стас Ламакін: У гэтай праграме, з "Оффспрынгам" мы іх выключылі з трэк-ліста, але адзін раз усё ж сыгралі "Crаp on the Radio". На другі дзень саспела класная, ідэя сыграць разам. Дакладней, нават не ў нас саспела.

 

Стас Мурашка: Так. Нам-та прапанавалі. А мы не адмовіліся.

 

Стас Ламакін: Так, мы сыгралі ў Маскве адзін трэк разам. І я ўпершыню ў жыцці выйшаў з-за барабанаў!

 

Еўрарадыё: І як ўражанні?

 

Стас Ламакін: Здораўскія! Я вось цяпер на сто адсоткаў упэўнены, што трэба зрабіць некалькі трэкаў або з электроннымі бубнамі або з запрошаным барабаншчыкам.

 

Еўрарадыё: Як барабаншчык The Offspring адчуваў сябе ў складзе маладой і гарачай каманды?

 

Косця Пыжоў: Яму было прыкольна, я ўпэўнены. У яго гарэлі вочы, і ён адчуў сябе гадоў на 20 маладзейшым — 14-гадовым хлопчыкам.

 

Стас Ламакін: Ды добра, яму саракет ўжо.

 

Тут "Тубсы" пачынаюць высвятляць ўзрост Піта Парады, называючы розныя гады яго нараджэння. У выніку прыходзяць да суцяшальнай высновы, якую агучвае Стас Ламакін:

 

"Барабаншчык выглядае вельмі молада, крыху маладзейшым, чым Стас. Асабліва, калі паглядзець на іх агульнае фота: Стас такі мутант з трыма пальцамі-каўбасамі. І побач маленькі сціплы бубнач "Оффспрынгаў"!

"З музыкамі The Offspring пасля кожнага канцэрта дзяліліся ўражаннямі. Размаўлялі пра гук, публіку"

 

Еўрарадыё: Якімі падаліся вам музыканты The Offspring: старымі героямі або па-ранейшаму гарэзнымі юнакамі?

 

Стас Ламакін: Магчыма, Декстэр Холанд — вакаліст гурта, які заўсёды сядзеў у асобнай грымёрцы — старпёр. Мы так з iм i не пагутарылі. А вось Кевін, гітарыст, у свае 50 гадоў проста дзівіць энергіяй.

 

Стас Мурашка: У Кіеве, напрыклад, ён усё пытаўся: "Так, што тут у вас ёсць? Дзе клубы нармальныя? Хадзем "пабухаем", хадзем у казіно"!

 

Косця Пыжоў: Нават не ў гэтым справа!

 

Стас Мурашка: Так, калі мы запыталіся ў яго, як нам у Штаты трапіць, ён адказаў: "Не ведаю. Я гэтым займаўся 20 гадоў таму, цяпер я люблю граць на гітары, і мне больш нічога не цікава. У нас часам бываюць сходы, дзе мы выбудоўваем свой далейшы шлях, стратэгію, але я гэта ўсё ненавіджу і стараюся пазбягаць гэтага. Я проста граю на гітары, і спрабую атрымліваць ад гэтага задавальненне". Вось мы таксама так хочам.

 

Стас Ламакін: Гэта першая банда, з якой мы па-сапраўднаму кантактавалі як музыкі з музыкамі. Пасля кожнага канцэрта мы дзяліліся ўражаннямі. Размаўлялі пра гук, публіку і г.д. Тры канцэрты The Offspring ў трох розных гарадах былі рознымі.

 

Косця Пыжоў: У Маскве, напрыклад, яны не сыгралі "біс". У іх упаў манітор на падлогу. Тэхнікі спрабавалі яго падняць, але нешта не атрымалася. У выніку, яны не выйшлі.

 

Стас Ламакін: Мая цётка, якая наведала наш канцэрт у "Мінск-Арэне", больш не раіць нам граць на разагрэве, таму што гэта вельмі страшна. Кажа, вы заканчваеце песню, а ў мяне адрэналін зашкальвае. Баюся, што цяпер у вас паляцяць памідоры з крыкамі "Давай Offspring!

 

Косця Пыжоў: Але яны ж не ляцелі!

 

Стас Ламакін: Не! Гэтыя тры канцэрты нам апладзіравалі, быў выразны слэм, і ў Маскве, дзе мы выступілі лепш за ўсё, як нам здаецца, пасля нашага выступу ўсе крычалі "Мо-лод-цы! Мо-лод-цы! "
 

"Будзеце ў Каліфорніі, абавязкова тэлефануйце, заязджайце. Патусіць".

 

Еўрарадыё: Чым вы зачапілі Offspring? Манерай трымацца, музыкай, драйвам?

 

Косця Пыжоў: Яны казалі, што ў нас great show. А "шоў" — гэта састаўное слова. Туды ўваходзіць усё!

 

Стас Мурашка: Заўсёды, калі мы выступалі з кім-небудзь з зорак, мы хацелі, каб яны нас паслухалі. А яны не прыехалі яшчэ з гасцініцы, то нешта яшчэ...

 

Косця Пыжоў: Так, як правіла, ім не да гэтага. А The Offspring прыязджалі, жадалі нам выдатнага шоў.

 

Стас Мурашка: Калі граеш, глядзіш па баках і бачыш ўсіх іх, якія стаяць, качаюць галовамі і бачна, што ім падабаецца, становіцца вельмі прыемна. Зараджаць энергіяй настолькі, што можна сябе на кавалкі разарваць з-за гэтага! Вельмі было прыемна!

 

Еўрарадыё: Вы абмяняліся кантактамі? Можа, яны вас у госці паклікалі?

 

Стас Мурашка: Наогул, самы лепшы кантакт быў з Кевінам. Ад яго мы даведаліся кучу карыснай інфармацыі пра кампаніі, якія займаюцца музыкамі. І ён паабяцаў нас "папрапіхваць" у патрэбныя месцы. Так, і яшчэ мне вельмі спадабалася, што яны вазілі за сабой групу людзей: пару рускіх, пару палякаў. Прычым, аказалася, што гэтыя палякі жывуць у Варшаве ў 50 метрах ад Косці. Гэта таксама было прыемна. Ну, і Кевін сказаў: "Будзеце ў Каліфорніі, абавязкова тэлефануйце, заязджайце. Патусім".

 

Еўрарадыё: А ў Мінску вы хадзілі куды-небудзь разам? Што Offspring тут бачылі?

 

Стас Ламакін: У Мінску яны схадзілі ў кавярню. Паелі баршчу з дранікамі. Вось і ўсё, што яны бачылі. Дарэчы, калі мы гралі ў Мінску, то на нашым выступе святла практычна не было. Але калі мы ўвайшлі з імі ў кантакт, у нас з'явіліся і святло, і гук.
 

"Песні нараджаюцца пасярод джэма на канцэрце"

 

Еўрарадыё: Што новага наогул?

 

Стас Ламакін: Мы запісалі сінгл — суперкласны трэк "Say hello to my baby", ад якога мы прэмся. Яшчэ мы знялі на яго кліп у духу 30-х гадоў, у якім гуляем ролі джазавых музыкаў. Мы ўпершыню здымалі кліп па-сапраўднаму. Да гэтага ўсё было скамечана, з пальца высмактана, у шалёным тэмпе. А тут усё выразна: раскадроўка, сюжэт. Мы працавалі з польскай студыяй, якая здымае кліпы для ўсёй Польшчы, для знакамітых музыкаў. Зноў атрымалі каласальны вопыт, робім масу высноў, увесь час у руху — нам вельмі падабаецца такое жыццё. За апошнія паўгода мы сыгралі столькі канцэртаў, колькі Косця налічыў за 4 гады! Такі шчыльны старт!

 

Еўрарадыё: Пасля сінгла, нарэшце, будзе альбом?

 

Стас Ламакін: Альбом, які праеў усю лысіну, ужо 10 разоў запісаны-перазапісаны. Але, як сур'ёзная банда, мы не хочам выпуліць падлеткавую фігню.

 

Косця Пыжоў: Прамежкавага матэрыялу не павінна быць, інакш увесь наш рост і развіццё адкладуць на няпэўны тэрмін.

 

Стас Ламакін: А матэрыял ўсё назапашваецца і назапашваецца. Песні нараджаюцца пасярод джэма на канцэрце. Мы рэпетуем ў аўтобусе пад акустычную гітару. Возім з сабой дыктафон і відэакамеру, каб фіксаваць нашы ідэі. Ёсць адчуванне, што аднойчы давядзецца выдаваць двайнік.

 

А яшчэ мы пазнаёміліся з саўнд-прадзюсарам з Сан-Францыска, які зводзіў 2 альбомы Radiohead, працаваў з Rolling Stones, Stereo MC і з нашымі знаёмымі з Польшчы — з сур'ёзнымі дзядзькамі. І вось мы адправілі яму на пробнае звядзенне адну з песень з будучага альбома. Паглядзім, што атрымаецца. Зноў выходзім на новыя, цікавыя для нас шляхі. Гэта значыць, з індзі-банды вырастаем ў дарослую каманду.

 

Стас Мурашка: На самай справе, у нас ёсць план. Мы хочам зрабіць вялікі канцэрт у Варшаве, прэзентаваць там новы дыск і выдаць канцэртны альбом, каб усё было крута, тлуста і перадавала жывую энергетыку. Таму што нам усё больш і больш кажуць: "Вы афігіцельная банда. Пасля вашых канцэртаў хочацца прыйсці дадому і пагрузіцца зноў у тое, у чым ты толькі што знаходзіўся, але гэта не атрымоўваецца ў поўнай меры — энергетыка праз дыск не ідзе".

"У Польшчы ніхто не ведае, што такое піць піва" на пад'ездзе"

 

Еўрарадыё: Распавядзіце пра атмасферу польскіх клубаў. Ці моцна адрозніваецца ад нашай?

 

Стас Ламакін: Вядома! Па-першае, такой колькасці клубаў у Беларусі не існуе. У Польшчы ў кожным мястэчку, нават 6000-тысячном, абавязкова ёсць андэграўндны клуб, у якім ёсць свая публіка, якая прыходзіць амаль на ўсе канцэрты. Гэта проста культура адпачынку — прыклад, як трэба бавіць вольны час.

 

Косця Пыжоў: Ніхто не ведае там, што такое піць піва "на пад'ездзе".

 

Стас Ламакін: На нашы канцэрты часта прыходзяць, таму што ведаюць, што ў пятніцу ці ў суботу у нейкім клубе будзе гучаць цікавая музыка. І так знаёмяцца з нашым гуртом. І гэта выдатна. Атрымліваецца, трапляючы ў любую кропку, ты заваёўваеш сэрцы.

 

Косця Пыжоў: І прыкольна, што ўладальнікі клубаў ставяцца да іх, як да сваіх кватэр, а не да памяшкання, якое адпрацоўвае бабкі ў выходныя. Яны самі там прыбіраюць, ствараюць вельмі дамашнюю абстаноўку.

 

Еўрарадыё: Нейкую частку часу цяпер вы жывяце ў Польшчы.

 

Стас Ламакін: Ну, вялікі працэнт начлегаў у нас у аўтобусе, у пераездах. Таму не магу сказаць, што мы канкрэтна дзесьці жывем. Мы ўвесь час у дарозе.

 

Косця Пыжоў: У дадзены момант мы ў Мінску. Пойдзем пасля інтэрв'ю парэпетуем ў нарэшце і паедзем.
 

"У Інданэзію на "Неаплане"не даедзеш..."

 

Стас Ламакін: Дарэчы, калі камусьці гэта будзе прыемна чуць, Польшча для нас — не самамэта. Мы заўсёды марым пра тое, каб стаць стадыённай бандай і да гэтага ідзем. Якія шляхі выбіраем — ужо выбачайце. Седзячы ў Мінску гэта зрабіць нашмат складаней. Так, калі пройдзе аўтобусны перыяд, купім сабе самалёт.

 

Стас Мурашка: Не, мы яшчэ праз "Neoplan" павінны прайсці.

 

Стас Ламакін: У нас з'явіўся цікавы кантакт з інданезійскім пасольствам і, магчыма, восенню мы з'ездзім з канцэртамі ў Інданезію. Але гэта ж 12 тысяч кіламетраў!

 

Косця Пыжоў: Ну так, на "Неаплане" не даедзеш...

 

Еўрарадыё: Ці стала ў вас больш грошай, калі параўнаць, да прыкладу, з 2010 годам?

 

Косця Пыжоў: Я вось, напрыклад, на кожны канцэрт, сабе новы комбік купляю.

 

Стас Мурашка: Ой, ну не трэба! Вось, Косця 3 гады таму і не марыў пра тое, што цяпер ён зможа купіць сабе ровар у сэкандзе за 30 баксаў! (Рагочуць) Гэта не фіг ведаеш што!

 

"Цёця, якая працуе ў метро, прабачце мяне калі ласка"

 

Еўрарадыё: Ці не шкадуеце, што выбралі сабе шлях рок-музыкаў? У нашай краіне гэта не вельмі прэстыжная прафесія.

 

Косця Пыжоў: Ну чаму, не прэстыжна?

 

Стас Мурашка: Я вам паскарджуся! Я — музыка з кейсам, заходжу сёння ў метро. Я хачу паскардзіцца! Я абураны! Ну, і папрасіць прабачэння хачу — я палаяўся з цёцяй. Яна кажа: "Давай мне два жэтоны!". А ў мяне грошай было на адзін жэтон, каб даехаць сюды на інтэрв'ю. Усе свае залатыя манеты я пакінуў у Польшчы. І мне давялося ісці на пошукі грошай. Я вярнуўся злосны, і мне цяпер вельмі брыдка за сваю рэакцыю.

 

Косця Пыжоў: Ды ну! Сур'ёзна? З-за кейса?

 

Стас Мурашка: Так!

 

Стас Ламакін: Кейс займае столькі ж месца, колькі Стасік.

 

Стас Мурашка: Яна лічыць, што гэта чамадан, і ён замінае людзям адчуваць сябе камфортна ў метро.

 

Косця Пыжоў: Карацей, не прэстыжна быць музыкам.

 

Стас Мурашка: Вось я пра гэта і кажу.

 

Стас Ламакін: Хлопцы, якія працуюць у офісах! І толькі праграмістамі.

 

Косця Пыжоў: Дарэчы, праграмістам рэспект. Яны столькі усялякіх штук прыдумляюць. Мы імі карыстаемся.

 

Стас Мурашка: Дык вось, я хачу папрасіць прабачэння. Цёця, якая працуе ў метро, прабачце мяне, калі ласка. Я, ну, праўда, я не хацеў.

Фота ўзятае са старонак у сацыяльных сетках гурта