Вынікі сумнеўныя: колькі ўлады выдаткавалі на праект "Электронная школа"

15/01/2021 - 12:42

Планшэты на кожнай парце — гэта, вядома, добра, але не пра Беларусь

Планшэты на кожнай парце — гэта, вядома, добра, але не пра Беларусь

З надыходам 2021-га скончыўся тэрмін дзеяння дзяржаўнай праграмы развіцця лічбавай эканомікі і інфармацыйнага грамадства. Да 2020-га ўключна была разлічана і канцэпцыя інфарматызацыі сістэмы адукацыі, зацверджаная яшчэ пазамінулым кіраўніком ведамства — Сяргеем Маскевічам.

Сёння ўзровень "айцішнасці" беларускіх школ выклікае абгрунтаваны скепсіс, пры гэтым на "электронную школу" былі выдаткаваныя вялікія грошы.

Еўрарадыё паглядзела, колькі пайшло на праект толькі за 2020 год. Спойлер: вельмі шмат.

Сотні тысяч — на камп'ютары

У 2020-м улады правялі адразу некалькі тэндараў у рамках рэалізацыі праграмы "Электронная школа". Вялікая частка сродкаў выдаткавана на закупку камп'ютараў.

Агульная сума затрат — больш за 6,5 мільёна рублёў. Пры гэтым камп'ютары закупляліся і ўсе папярэднія гады, але ў другой палове 2020-га чамусьці чыноўнікі вырашылі правесці асабліва буйны тэндар.

Больш за 300 тысяч рублёў каштаваў адмысловы адукацыйны рэсурс — Еўрарадыё ўжо расказвала пра гэта.

Яшчэ 300 тысяч пайшлі на "выкананне навукова-даследчай работы па ацэнцы знешніх і ўнутраных сетак устаноў адукацыі на прадмет іх гатоўнасці да падключэння да Рэспубліканскага інфармацыйна-адукацыйнага асяроддзя". Само РІАА, магчымасць падключэння да якога ацэньвалі, было створана раней, а прызначана яно для кіраўнікоў школ і чыноўнікаў — каб яны маглі цэнтралізавана аналізаваць і кантраляваць сферу.

Нарэшце, летась закупілі і паслугі па распрацоўцы тэхзадання для "стварэння інфармацыйнага ядра" РІАА — гэта значыць для таго, каб сістэма існавала не толькі на паперы. Выдаткавалі таксама больш за 300 тысяч рублёў.

Такім чынам, толькі паводле звестак дзяржзакупак, на рэалізацыю праекта ў 2020-м выдаткавалі мільёны рублёў. Сама праграма яшчэ не выканана, хоць павінна была быць завершана.

А што там з дыстанцыйкай?

У канцэпцыі лічбавізацыі адукацыі, прынятай яшчэ ў 2013-м, прадугледжвалася пашырэнне выкарыстання "інфармацыйна-камунікацыйных тэхналогій" для навучання.

Але сур'ёзна пра пытанне пачалі турбавацца толькі ў 2020-м праз пандэмію. Тады ж вырашылі рабіць спецыяльны адукацыйны рэсурс, але так і не дарабілі. Зрэшты, "дыстанцыйка" — не самамэта: больш за тое, ЮНІСЕФ і СААЗ выступаюць супраць таго, каб дзеці вучыліся з дому. Але тут пытанне ў высокіх затратах і адсутнасці "выхлапу": побач з многімі еўрапейскімі краінамі лічбавізацыя нашай сістэмы адукацыі дый сама сістэма выглядаюць дапатопнымі.

Так, доступ у інтэрнэт сёння ёсць у кожнай школы ў краіне, але як ён выкарыстоўваецца? Часцей за ўсё рапартуюць пра існаванне электронных падручнікаў і сайтаў школ (вельмі важная рэч, вядома). Але пры гэтым узнікаюць праблемы з банальнай адпраўкай заданняў або правядзеннем кантрольных на дыстанцыйцы. Калі ВНУ краіны з гэтым сяк-так разабраліся, то сярэдняя адукацыя так і засталася "далічбавай".

Хваляцца чыноўнікі часта і ўкараненнем праграм "электронны журнал / электронны дзённік", толькі заслуга чыноўнікаў ад адукацыі тут мінімальная: платформы гэтыя прыватныя, бясплатна даступныя толькі базавыя функцыі, а за шэраг аспектаў трэба даплачваць. У цэлым як і ва ўсёй сістэме адукацыі.