"Буду прыкладам для братоў": маці салдата, які выпаў з акна, не верыць у суіцыд

Летам 2018 года салігарчанін Андрэй М. скончыў каледж і трапіў па размеркаванні на "Беларуськалій". Андрэй добра зарабляў, сустракаўся з дзяўчынай. Але ў лістападзе жыццё хлопца крута змянілася — яго прызвалі ў армію.

Наталля Грыцкевіч, маці Андрэя, распавядае: сын адразу сказаў, што пойдзе служыць, таму што так належыць, а часць, у якую яго адпраўляюць — 120-я асобная гвардзейская механізаваная брыгада — вельмі добрая, "туды нават прэзідэнт прыязджаў".

"Мне задавалі пытанне: "Наталля, чаму ты не адкупіла дзіця, у цябе ж была такая магчымасць". Але я спыталася ў адказ, маўляў, навошта? Усе мае сыны будуць служыць", — кажа жанчына.

13 красавіка таварышчы па службе знайшлі Андрэя М. пад вокнамі казармы "з прыкметамі падзення з вышыні". Салдата даставілі ў Ваенны шпіталь са шматлікімі траўмамі ўнутраных органаў і неадкладна прааперавалі, цяпер ён знаходзіцца ў медыкаментознай коме.

Стан 21-гадовага салдата ацэньваецца як стабільна цяжкі. 15 красавіка прайшла яшчэ адна аперацыя.

"Пазаўчора ў яго была тэмпература. Я трымала яго за руку, ён павярнуў галаву, — распавядае Наталля. — Ён да гэтага часу ў стане штучнай комы, інакш яго сэрца не зможа працаваць. У яго пашкоджаныя ўнутраныя органы, выдаленая селязёнка і частка падстраўнікавай залозы, падшытыя нырка і пячонка".

Што адбылося?

З прэс-рэліза Следчага камітэта можна зрабіць выснову, што Андрэй выпаў з акна прыбіральні. Следчыя ўстанавілі, што ў момант здарэння салдат быў у прыбіральні казармы на чацвёртым паверсе адзін. Крымінальная справа распачатая па частцы 1 артыкула 145 — "Давядзенне асобы да самазабойства ці замаху на яго шляхам жорсткага абыходжання з пацярпелым ці сістэматычнай знявагі яго асабістай годнасці".

Пра тое, што ў беларускім войску ёсць дзедаўшчына, маці Андрэя чула шмат, і таму вельмі хвалявалася. Але сын запэўніў, што ўсё будзе добра:

"Андрэй пераканаўча сказаў: "Я ж мужык, мама, не хвалюйся". Першапачаткова, калі я выхоўвала дзяцей, то думала, што яны не будуць служыць, таму што былі ўсякія выпадкі. А потым усё стала лепш, я давярала дзяржаве. Па здароўі Андрэй быў прыдатны, таму пайшоў служыць".

Наталля Грыцкевіч у давядзенне да самагубства не верыць. Яна кажа, што Андрэй ніколі не расказваў пра канфлікты з саслужыўцамі: "Не было ў яго эмоцый, яго нельга было вывесці проста так. Я не думаю, што гэта так. Андрэй на гэты крок не мог пайсці сам. Альбо ён выпаў, альбо яго выкінулі".

Канфлікт з афіцэрам

Як распавялі Еўрарадыё ў Міністэрстве абароны, 13 красавіка, калі Андрэй М. выпаў з акна, ён дзяжурыў у нарадзе. Наталля Грыцкевіч кажа, што ў сына быў зацяжны канфлікт з адным з афіцэраў. Па яе інфармацыі, у той дзень гэты афіцэр, таксама знаходзіўся на дзяжурстве.

"Там ёсць Ч. [прозвішча ёсць у рэдакцыі. — Еўрарадыё], які здзекаваўся з іх. Я на днях бачылася з ім, і я зразумела, што ён рэальна у...[нядобры чалавек], — распавядае Наталля. — Ён афіцэр, нейкі іх начальнік. Андрэй разы два ў размове згадваў яго прозвішча. У Мінабароны нічога не кажуць пра канфлікт... але я на 99% упэўненая, што Ч. мае дачыненне да таго, што адбылося. Бо салдаты там розныя, з рознымі характарамі, з розных сем'яў. Трэба разумець, дзе пакараць, а дзе памілаваць. Можа быць, пагутарыць з салдатам, калі яму цяжка. А з боку Ч. быў прэсінг: "Я табе зраблю, я табе не дам дыху". Ён не любіць людзей. Ён не адчувае той тонкай ніткі ў адносінах. Ён абражаў іх і Андрэя. Але мой сын разумеў, што гэты чалавек з усімі так размаўляе, не браў гэта на свой рахунак".

Нягледзячы на ​​ўсё гэта, Андрэй ніколі не казаў, што шкадуе пра тое, што пайшоў служыць. Перажываў толькі пра патрачаны час.

"Ён казаў, што, вядома, шкада часу, таму што мог зарабіць грошы і дапамагчы сям'і, але так трэба, таму ён служыць. Я прыязджала да яго кожныя выходныя, а калі я не магла, то ехала яго дзяўчына Мілана. Мы заўсёды пыталіся ў яго, што яму прывезці смачнае".

"Ён заўсёды ўсе пытанні вырашае сам, па-мужчынску"

Наталля Грыцкевіч адна выхоўвае чацвярых сыноў. Андрэй самы старэйшы.

"Ён анёл. Нідзе, ні ў школе, ні ў садзе, ні ў каледжы, дзе ён атрымаў чырвоны дыплом, ніколі ні адной адмоўнай характарыстыкі не было. У мяне заўсёды былі адны падзякі і "дзякуй" за выхаванне. У нас выдатная сям'я. Калі мы з ім размаўлялі, ён сказаў: "Калі мне належыць служыць, я пайду служыць, я ад гэтага лаўлю задавальненне і карысць". Пра войска ён казаў: "Так належна, я буду прыкладам для сваіх братоў, каб яны потым не казалі, маўляў, вось, ты не служыў". Ён заўсёды быў мне вельмі сур'ёзнай падтрымкай, таму што ў мяне малодшыя сыны, і ён заўсёды дапамагаў мне, размаўляў з імі. Калі тэлефанаваў, то пытаўся, як у іх справы, як вучоба, казаў, каб бераглі маму. З Арсеніем ён размаўляў літаральна ў пятніцу, я гэтую размову чула.

Сын ўраўнаважаны, прыязны і спакойны — гэта могуць пацвердзіць ўсе яго сябры. Я і пра іншыя сваіх сыноў кажу добра, але не столькі, яны дзесьці могуць несправядліва паступаць. Але Андрэй заўсёды быў вельмі справядлівы. Ён ніколі не скардзіўся, ніколі не турбуе мяне проста так. Ён заўсёды ўсе пытанні вырашае сам, па-мужчынску і вельмі адказна".

Цяпер Наталля марыць толькі пра адно, каб яе сын Андрэй застаўся жывым.

"Я гатовая дараваць усім і ўсё — галоўнае, каб Андрэй быў жывы. Адзінае, што я патрабавала б звальнення гэтага чалавека [афіцэра Ч. — Еўрарадыё], каб салдаты не пакутавалі далей. Я хачу ўбачыць сына, яго ўсмешку і трымаць яго цёплую руку. Мне сказалі, што праверка зойме шмат часу. Ведае пра ўсё толькі Андрэй, а Андрэй, на жаль, казаць не можа".