Доктар пра трагедыю ў мінскай радзільні. Кесарава не зрабілі дзеля статыстыкі?

06/02/2024 - 11:38

У радзільні / unsplash.com

— Адсутнасць нармальнага абязбольвання і тое, што акушэрка націскала на жывот, — вось, мабыць, тое, на што б я звярнуў тут увагу, — рэагуе доктар-гінеколаг Станіслаў Салавей на гісторыю беларускі, якая расказала пра смерць нованароджанай дачкі ў пятай радзільні Мінска.

Усё астатняе суразмоўца Еўрарадыё са шкадаваннем называе рэаліямі нашай медыцыны, "пра якія нарэшце пачалі гаварыць".

View this post on Instagram

A post shared by Еўрарадыё | euroradio.fm (@euroradio)

Паводле Кацярыны Сухарукавай, роды праходзілі цяжка і без анестэзіі ("былі нейкія абязбольвальныя, але яны не працавалі"). Плод доўга не апускаўся, у выніку дзяўчынку давялося цягнуць вакуумам. Адразу пасля нараджэння дзіця рэанімавалі, але неўзабаве ў яго пачаўся крывацёк у лёгкім. Пасля другога спынення сэрца, нягледзячы на спробы дактароў дапамагчы, нованароджаная памерла ад асфіксіі.
Жанчына ўпэўненая, што калі б ёй зрабілі кесарава сячэнне (паказанняў да якога не было), дачка засталася б жывая. Пра тое, што дактары цягнулі з кесаравым (але потым усё ж зрабілі), расказвала і жыхарка Салігорска, якая нядаўна паскардзілася, што праз халатнасць медработнікаў яе дзіця трапіла ў рэанімацыю.

— Ідыёты з Мінздароўя хочуць, каб жанчыны часцей нараджалі больш "натуральным шляхам", і чапляюцца да дактароў, калі лічбы не адпавядаюць плану, — каментуюць чытачы.

Ці так гэта і навошта адмаўляцца ад працэдуры, калі яна можа дапамагчы?

Врач о трагедии в минском роддоме. Кесарево не сделали ради статистики?

Станіслаў Салавей / Архіў доктара

Праблема не ў тым, што дактары хочуць рабіць кесарава, а ім забараняюць

Каментуючы сітуацыю, Станіслаў Салавей раіць не прыдумляць канспіралагічных тэорый. Спецыяліст нагадвае, што роды — гэта экстрэмальная сітуацыя, падчас якой нешта можа пайсці не так. Дзіця можа памерці і падчас цяжарнасці, і ў працэсе родаў, і пасля нараджэння. На жаль, нават калі цяжарнасць працякае выдатна, няма ніякіх гарантый, што роды пройдуць добра.

— Нават калі казаць пра тое, што Мінздароўя забараняе праводзіць кесарава (хоць гэта глупства, ніхто нікому не забараняе), існуе статыстыка СААЗ.

Дапусцім, ёсць 1000 жанчын, якія нараджаюць. Калі мы пры любой сітуацыі не будзем рабіць нікому з іх кесарава сячэнне, то вернемся ўмоўна ў 18-19 стагоддзе, памрэ энная колькасць дзяцей. Калі мы пачнём рабіць кесарава сячэнне па паказаннях, то ў сярэднім давядзецца зрабіць 10 адсоткаў кесаравых, каб мінімізаваць дзіцячую смяротнасць. Калі мы зробім 20 або 30 адсоткаў, то розніцы ў смяротнасці не будзе.

Пры гэтым няма дастатковай колькасці звестак адносна зніжэння працэнта нараджэння дзяцей у цяжкай асфіксіі (тое, што адбылося ў Салігорску).

Зразумела, што гэта статыстыка і заўсёды могуць быць нюансы, але па факце атрымліваецца так.
На жаль, план — зробім 100 адсоткаў кесаравых сячэнняў, і ўсе дзеці выжывуць — не працуе.

Нават у краінах, дзе легалізаванае кесарава сячэнне на жаданне жанчыны, усё роўна такія сітуацыі здараюцца.

То-бок праблема не ў тым, што дактары хочуць рабіць кесарава, а ім забараняюць. Гэта так не працуе. Няма ніякага міфічнага плана зрабіць пэўную колькасць такіх аперацый і наступнай парадзісе ўжо не рабіць, бо сапсуецца статыстыка, і дактароў пакараюць.

Я ведаю Валерыя Руткоўскага з пятай радзільні, якога згадвае пацыентка ў сваім відэазвароце. Гэта дасведчаны акушэр-гінеколаг з характарам, які добра ведае сваю справу.

На жаль, дзеці паміралі заўсёды, проста гэта не афішавалі так гучна. Як з гэтым змагацца, ніхто яшчэ не прыдумаў. Калі хто-небудзь у свеце прыдумае, што рабіць, каб дзеці не паміралі падчас цяжарнасці і родаў, яму паставяць помнік.

У Беларусі працэнт кесаравых сячэнняў расце хутка, а паказчык дзіцячай смяротнасці практычна не мяняецца. Гэта не звязаныя паказчыкі.

Яшчэ раз: ніхто і ніколі не забароніць дзяжурнай брыгадзе зрабіць кесарава сячэнне, калі яно неабходнае.

Мы не застрахаваныя ад памылак

— Дактары лічылі, што роды пройдуць нармальна і скончацца добра. На жаль, роды скончыліся дрэнна. Але гэта не значыць, што гэта быў злы намер ці пачалася нейкая тэндэнцыя, — працягвае Станіслаў Салавей. — Можна рабіць усё ідэальна, як па падручніках, але ў выніку атрымаць вось такую сітуацыю.

Мяркуючы са словаў жанчыны, у якой памерла дзіця, дактары не паставілі эпідуралку (абязбольвальнае). Прыём Крыстэлера, калі акушэр падчас другога этапу родаў цісне "на матку праз пярэднюю брушную сценку парадзіхі ў кірунку зверху ўніз", пра які казала парадзіха з Салігорска, яна не апісвае. Усё астатняе, зыходзячы з яе гісторыі, зрабілі правільна.

Чаму дактары не выкарыстоўваюць эпідуралку — балючае пытанне і вельмі старая тэма. З аднаго боку, яе ў нас не так шмат, яшчэ патрэбныя расходнікі, то-бок праблема можа быць эканамічнай. З іншага боку — патрэбныя дасведчаныя дактары, якія будуць гэтым займацца і, галоўнае, не ленавацца. Ну і стаўленне да жанчын на ўзроўні "балюча? дык усім балюча, чаго вы хацелі" — гэта ненармальна. Калі боль можна бяспечна прыбраць, гэта трэба рабіць.

Добра, што пра гэта пачалі гаварыць

Суразмоўца Еўрарадыё звяртае ўвагу: у каментарах пад відэа ў Instagram, якое запісала Кацярына Сухарукава, жанчыны ўспамінаюць, што сутыкаліся з рознымі непрыемнымі сітуацыямі падчас родаў. Да нас даходзяць крайнія выпадкі. Вельмі рэдка пасля нараджэння дзяцей маці пачынаюць гучна гаварыць пра праблемы, з якімі сутыкнуліся, бо ўжо не хочуць успамінаць пра кепскае — нарадзілася і дзякуй Богу.

А ў выніку маем карцінку: у Беларусі ўсё добра, роды заканчваюцца нараджэннем цудоўных дзетак.

— Галоўнае, што ў нас заўсёды ўсё замоўчваецца, — кажа медык. — А цяпер некаторыя гісторыі пачалі ўсплываць. Магчыма, учынак жанчын з Салігорска і Мінска народзіць ланцуговую рэакцыю: цяпер кожная жанчына, якая, не дай бог, трапіць у падобную сітуацыю, будзе яе агучваць. Бо няма веры, што хоць неяк па-іншаму чалавек даб'ецца нейкай праўды.
Я думаю, такіх гісторый па краіне будзе нямала.

Тое, што дзеці паміраюць падчас родаў, — гэта проста катастрофа, але правільна, калі пра гэта хтосьці кажа адкрыта. Гэта дазваляе знізіць імавернасць такіх гісторый у будучыні. Пра праблемы трэба гаварыць адкрыта, як і пра ўскладненні і памылкі, гэта дазваляе мінімізаваць імавернасць іх паўтарэння.