“Да матацыклаў не цягне”. У Мінску двум грузінам перасадзілі сэрцы байкераў

Гіоргі Талахадзэ вучыцца на опернага спевака, спявае ў рэстаране і збіраецца ажаніцца. Гіоргі Саркісові праязджае ўдзень па 14 кіламетраў на ровары і займаецца плаваннем. Хлопцы — жыхары Тбілісі, але не ведалі адзін аднаго, пакуль іх шляхі не сышліся ў Мінску. Тут, у РНПЦ "Кардыялогія" абодвум зрабілі адну з самых складаных аперацый у сучаснай медыцыне: перасадку сэрца.

Донарамі для хлоцаў сталі беларускія байкеры. Цяпер раз на паўгода цёзкі мусяць прыязджаць у Беларусь на абследаванне: дактары робяць аналізы і глядзяць, ці спраўна працуюць новыя сэрцы. Пакуль, дзякаваць Богу, усё добра.

Еўрарадыё сустрэлася з Гіоргі Талахадзэ і Гіоргі Саркісові, каб хлопцы распавялі нам пра жыццё да і пасля аперацыі.

Гіоргі Талахадзэ, 19 гадоў, з новым сэрцам жыве два гады

Я не ведаў, што мне патрэбная перасадка. Бацькі не сказалі. Да апошняга думаў, што проста будзе нейкая аперацыя, і ўсё. Не сказалі, каб у мяне не было дэпрэсіі... Мне пашанцавала: я прыехаў, і праз 18 дзён знайшоўся донар. Не ведаю, ці так бы спакойна ўсё прайшло, і пагадзіўся б на перасадку, калі б быў у курсе сапраўднай сітуацыі.

Пасля перасадкі нічога не баліць. Адчуванне, што нанова нарадзіўся... Ці змяніўся? Ды не: я і я…

Спяваю голасна. Сэрца не баліць

Маім донарам стаў байкер. Але да матацыклаў не цягне. Я захапляюся гонкамі. Час ад часу ўдзельнічаю ў ралі. Бацька лаецца, што гэта траўматычны від спорту, можна ўдарыцца аб стырно. Але мне падабаецца.

Вучуся ў Тбіліскай кансерваторыі па класе класічнага вакалу і фартэпіяна. Спяваю голасна. Сэрца не баліць. Па вечарах яшчэ па шэсць гадзін ў рэстаранах выступаю. У будучым мару працаваць у оперным тэатры.

Праз месяц збіраюся жаніцца. Па вяртанні з Мінска папрашу рукі ў маёй дзяўчыны (відэа прапановы рукі і сэрца). Ужо набыў пярсцёнак.

Цяпер у трансплантацыі сэрца маюць патрэбу каля 60 грузінаў. З новым сэрцам з Беларусі вярнулася сем жыхароў Грузіі. Сярод іх — 14-гадовая Кэці. Год таму Еўрарадыё рабіла вялікі матэрыял пра дзяўчынку (спасылка). Адразу пасля прыезду ў Тбілісі Кэці стала кепска: арганізм не прымаў яе новае сэрца. Але паступова ўсё наладзілася.

"Дзецям нельга казаць, што ў іх вялікія праблемы, што ў іх будзе іншае сэрца. Гэта іх моцна траўмуе. Шкада, што Кэці пра гэта сказалі, — распавядае Гіоргі Саркісові. — Яна моцна дэпрэсавала. Стала капрызнай. Ляжала, адмаўлялася хадзіць. Мы з Гіоргі і яшчэ адным хлопцам вымушаныя былі прыйсці, задраць цішоткі, паказаць сваё цела ў шнарах і сказаць: "Мы такія ж, як ты, але мы бегам, ездзім на роварах, плаваем, жывём як звычайныя людзі". Гэта дапамагло. Цяпер яна вучыцца дома. Усё ў парадку".

Гіоргі Саркісові, 34 гады, з новым сэрцам жыве чатыры гады

У мяне была дзяўчына. Яна працавала ў грузінскім парламенце. Гэта яна пачала збіраць грошы на аперацыю. У парламенце трэба прытрымлівацца дрэс-коду. А яна хадзіла ў цішотцы з маёй выявай і надпісам: "Яму патрэбныя грошы". Яе лаялі, што так нельга, а яна пярэчыла, што можна, бо хлопцу патрэбная дапамога. Дэпутаты, звычайныя людзі, пералічылі 65 тысяч долараў, дзяржава дала 70 тысяч. Па тэлебачанні пра гэта казалі штодзень.

Я быў супраць таго, каб мне збіралі грошы на аперацыю. Але ўсе казалі, што гэта не сорамна. Калі ўбачыў сябе па тэлевізары, вельмі лаяўся. Не хацеў, каб цэлая Грузія бачыла, як я ляжу, бачыла мае праблемы.

 

Я быў у дэпрэсіі, месяц не ўставаў з ложка. Потым прыйшоў мой святар, айцец Серафім, які на арамейскай мове спявае. Паразмаўляў, паклаў у руку сто долараў і паабяцаў назаўтра прыехаць і спавядаць мяне. Маўляў, рыхтуйся. Праз дзве гадзіны я ўстаў, пайшоў у ванну, пагаліўся і перастаў думаць, што са мной будзе.

Калі я прыехаў у Мінск, маё сэрца працавала на сем адсоткаў. Гэта вельмі мала. У Грузіі мяне прыгатавалі да пералёту. Са мной ляцеў мой сябар рэаніматолаг, я быў падключаны да апаратаў. Сэрца знайшлося на другі дзень.

Маім донарам стаў байкер, які разбіўся на матацыкле ў свой дзень нараджэння

Яму было 38 гадоў. Прапаноўвалі паказаць яго фота — адмовіўся, потым усё жыццё будзе сніцца. Раней я вельмі любіў матацыклы. Але прастудзіўся аднойчы, і перастаў ездзіць. Магчыма, таму яшчэ тут, жывы...

Пасля аперацыі вярнуўся дадому, глядзеў на сябе збоку, і мне падавалася, што гэта не я. У мяне стаў іншы характар. Сябры таксама пра гэта кажуць. Не ведаю, ці ад сэрца гэта, ці ад лекаў. Але нешта ёсць.

У кожнай грузінскай клініцы ёсць мой нумар тэлефона

Я апякуюся грузінамі, якім неабходная перасадка сэрца. У кожнай клініцы ёсць мой нумар тэлефона, яго даюць усім, хто мае патрэбу ў трансплантацыі. Я адпраўляю аналізы ў Мінск, размаўляю з дактарамі. Раблю гэта бясплатна. Мне самому дапамаглі людзі. Як я магу браць цяпер грошы з тых жа людзей?

Мне можна прыязджаць на абследаванне раз на год. Але, напрыклад, Гіоргі не ведае рускай мовы, таму я яго суправаджаю. Заадно і сам правяраюся. Мне дапамагае дзяржава. Аналізы ў Мінску для замежнікаў каштуюць 3500 долараў. Грузія аплачвае як маё прыбыванне, аналізы ў клініцы, так і квіткі на самалёт. У нас платная медыцына. Але для мяне ўсё бясплатна. Відаць, таму, што я дапамагаю тым, каму патрэбная дапамога, і не бяру за гэта грошы.

Хачу атрымаць від на жыхарства ў Беларусі і бясплатна зрабіць наступную перасадку

У мяне ў Грузіі ёсць дом. Збіраюся яго прадаць і набыць жыллё ў Мінску. Мне тут вельмі падабаецца. Я не ведаю, калі будзе наступная перасадка сэрца. Гарантыя на сэрца — да 25 гадоў. Таму хачу атрымаць тут від на жыхарства і бясплатна зрабіць наступную перасадку. Я заўсёды гляджу наперад. Буду жыць месяц у Грузіі — есці хінкалі, месяц у Беларусі — есці дранікі.