Вайцюшкевіч: Герой песні "Я нарадзіўся тут" ужо пасталеў і нікуды не з'едзе

6 чэрвеня Зміцер Вайцюшкевіч прэзентаваў у Вільні новы альбом "Наша песня", куды ўвайшлі вядомыя і не вельмі песні беларускіх аўтараў розных пакаленняў, "сваіх і чужых". У Вільню, натуральна, паехалі не ўсе прыхільнікі Змітра. Таму ён сабраў іх у мінскай галерэі TUT.by, а заадно пагутарыў з Еўрарадыё пра лонгплэй і пра тое, як быць адначасова музыкам і камерсантам.

Еўрарадыё: Чаму, на твой погляд, менавіта цяпер мусіў выйсці альбом "Наша песня", дзе ты сабраў разам аўтараў, скажам, розных "кланаў"?

Зміцер Вайцюшкевіч: "Нашу песню не задушыш, не заб'еш", я пра гэта (смяецца). У альбоме два светы: свет Лучанка-Багдановіча-Русака-Семянякі і свет Някляева-Вайцюшкевіча-Вольскага. Мне здаецца, падчас шмат якіх песень людзі забываюцца пра пытанні адзін да аднаго. Цяпер усё так моцна ідэалагізавана. Плюс гэтая тэма патрыятычная. Яна такая, не вельмі ўдзячная. Але герой, які спявае песню "Я нарадзіўся тут", ён пасталеў, ён гудзе нізкім голасам, ён дакладна ўжо нікуды не збіраецца ехаць, яму падабаецца такі стан, хоць ён не тое, што змірыўся... (задумваецца).

Таксама на альбоме ёсць некалькі этапаў: нараджэнне, зямля, вясна... То бок, герой спачатку палюбіў зямлю, бярозку, пазней ён пачаў нейкім чынам праяўляць актыўнасць, разумець гэты свет. Пачаў ваяваць з бацькамі, потым з усім наваколлем. А пасля стаміўся, ажаніўся, купіў аграсядзібу... Адбылася ўнутраная эміграцыя, ён сумуе па ідэале, па Бацькаўшчыне. А потым герой ўзгадвае гістарычнае мінулае і моліцца. Тут і жыццё, і смерць ― усё ў адным флаконе. Неяк вось так склалася і мне падабаецца. Адзінае, напрыканцы ўсё ж прысутнічае расчараванне: няма таго, што раней было. Але гэта натуральны працэс, таму што мы старэем. І другая справа, што ўсё ж герой у выніку не паехаў у Ялту, а паехаў у Парыж.

Еўрарадыё: Ты неяк атаясамліваеш сябе з героем альбома?

Зміцер Вайцюшкевіч: Цяжка сказаць. Але тое, што я нарадзіўся тут і я буду жыць тут ― гэта дакладна.

Еўрарадыё: Нядаўна Лявон Вольскі заявіў, што не збіраецца плясаць пад дудку ўладаў. Міхалок таксама раскрытыкаваў усё, што тут адбываецца.

Зміцер Вайцюшкевіч: Я сябе паводжу іншакш. Я грукаюся, хоць і не крычу: "Я ваш. Любіце мяне". І я буду далей грукацца як дэбіл ― хтосьці ж мусіць адрознівацца! Усё ж нейкія працэсы тут для мяне асабіста адбываюцца, у тым ліку, і ў культурнай, песеннай прасторы.

Бо важна ж яшчэ пагутарыць з гэтай масай людзей, якой увогуле ўсё па барабане. Маю на ўвазе не тых, хто з георгіеўскімі стужкамі ездзіць ― яны свой выбар зрабілі. А тых, каму ўсё адно. Яны пазбаўленыя размоваў.

Еўрарадыё: То бок, у цябе ёсць мэтавая аўдыторыя, з якой ты мусіш правесці працу?

Зміцер Вайцюшкевіч: Мне, па-першае, са сваёй аўдыторыяй трэба сустракацца. То бок, праводзіць канцэрты для яе пастаянна. Я веру ў тое, што ў цяжкіх умовах можна выстаяць. Але тут што каму патрэбна. Некаму Siemens Arena патрэбная, а мне дастаткова маленечкай утульнай кавярні ў цэнтры Берліна. І я лічу, што тое, што я выдаю ― не горшае, чым тое, што гучыць у Siemens Арэне (Арэна ў Вільні, дзе некалі выступаў "Ляпіс Трубяцкі", ― Еўрарадыё).

Еўрарадыё: Ты паралельна падрыхтаваў яшчэ адзін альбом, чэшскі.

Зміцер Вайцюшкевіч: Так. Ён яшчэ ў працы. Ёсць ужо вокладка. Аўтар гэтага альбома, Ярамір Нагавіца, ухваліў яго, і мяне вельмі гэта цешыць. Таму што важна, каб аўтару спадабалася. У чэрвені будзе вядома, калі выйдзе альбом. Магчыма, гэта адбудзецца 1 жніўня, у дзень, калі ў Вайцюшках ройдзе "Фестываль беларускага шансона і аўтарскай песні". Але гэта яшчэ не вядома.

Еўрарадыё: Дарэчы, раскажы пра летнюю праграму ў Вайцюшках.

Зміцер Вайцюшкевіч: Зараз будзе Купалле. І, магчыма, будзе яшчэ "Чароўны чэрвень". Але я не ведаю яшчэ, хто будзе ўдзельнічаць, бо грошай ёсць няшмат, але іх шкада на зорак кшталту Паліны Рэспублікі. Ну, і плюс народ дзіўным чынам можа прыехаць, а можа і не прыехаць. А рызыкаваць мне не хочацца. Таму, хутчэй за ўсё, я запрашу прадстаўнікоў мясцовай самадзейнасці: духавы аркестр шклозавода "Нёман", народны калектыў і танцавальны дзіцячы калектыў. Гэта будзе з аднаго боку і па-еўрапейску, а з іншага — падтрымліваем нашу мясцовую самадзейнасць. І гэта добра.

Еўрарадыё: Пасля таго, як у цябе з'явіліся Вайцюшкі, ты пачаў сябе адчуваць бізнесменам?

Зміцер Вайцюшкевіч: Так, натуральна. Па-першае, я даўно ўжо бізнесмен, нейкі такі хітрык-Вайцюшкевіч. Тут ёсць свае шляхі. Мы традыцыйна, па-беларуску (калі не ведаеш, што рабіць ― не рабі нічога) фарміруем вакол гэтага сваю філасофію, якая яшчэ можа да канца і не філасофія, а проста ідэя: каб былі свае людзі, каб для іх гэта была не проста адтапырка на прыродзе, а яшчэ і гонар кшталту "мы былі ў Эрмітажы", "мы былі ў Вайцюшках". Гэта як частка нашага духоўнага працэсу, які адбываецца. Каб быў гонар прывесці якіх-небудзь італьянцаў. Не абы-куды, а ў Вайцюшкі, не туды, дзе п'юць і кураць, а ў сядзібу да вядомага, сціплага, легендарнага, харызматычнага, найлепшага беларускага артыста.

Еўрарадыё: А ўвогуле, як табе падаецца, займацца бізнесам у цябе лепш атрымліваецца, чым займацца музыкай?

Зміцер Вайцюшкевіч: Добрае пытанне. Я аднолькава кепскі ва ўсім (смяецца). Але жыву неяк. І жыву з музыкі, з песень, жыву з агра-эка. Яшчэ будую альтанку, у якой будуць адбывацца вяселлі, канферэнцыі, сустрэчы, ці я буду там снедаць і смажыць шашлык. А з песнямі... ну нешта робіцца. Ведаеш, сёлета я, дзякуй Богу, выдам два дыскі, а калі яшчэ і пашанцуе, то будзе і кніжачка па праграме "Простыя словы". І я лічу, што для аднаго артыста гэта можа нават і затлуста.

Еўрарадыё: Неўзабаве стартуе новая прэзідэнцкая кампанія. У мінулай ты адзначыўся актыўнай падтрымкай кандыдата Уладзіміра Някляева. Ці збіраешся ўдзельнічаць цяпер?

Зміцер Вайцюшкевіч: Не, не збіраюся. Няма ў мяне філасофіі на гэтую кампанію, хоць я практычна з усімі кандыдатамі акрамя Лукашэнкі, знаёмы асабіста. Думаю, што 90% беларусаў і не ведаюць, навошта зноў патрэбныя выбары, бо з дырэктарам прадпрыемства "Рэспубліка Беларусь" усё зразумела, і ён шмат каго задавальняе. Якое ў гэтым працэсе маё месца?.. Я пяць гадоў пасля мінулых выбараў пяю песні, нягледзячы на забарону, не губляю аптымізму, будую лазню, альтанку, дзяцей у мяне тут за 5 гадоў нарадзілася. Так што, дай Божа, каб ва ўсіх так было!

Фота: Аляксандр Tarantino Ждановіч, budzma.by